4ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ: Πίσω από τις θριαμβολογίες, κυρίαρχη η ευρωαριστερά. Το κυρίαρχο στοιχείο όλων σχεδόν των απολογισμών που γίνονται για το Φόρουμ της Αθήνας είναι η "τεράστια" συμμετοχή του κόσμου τόσο στις διαδικασίες του όσο και στη διαδήλωση του Σαββάτου. Αυτό δεν γίνεται καθόλου τυχαία. Η συζήτηση πρέπει να στραφεί στις ποσότητες των αριθμών και όχι στην ποιότητα της πολιτικής που κυριάρχησε στις διαδικασίες του Φόρουμ. Αλλά αφού θέλουν να μιλάμε και για νούμερα ας ξεκινήσουμε απ' αυτά. Αποκαθιστώντας τους αριθμούς του Σαββάτου... Στο κοσμοθεωρείο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (14/5) διαβάζουμε ότι "οι διοργανωτές μίλησαν για 120000, το γεγονός πάντως είναι ότι όταν η κορυφή της πορείας έφτανε στην πρεσβεία των ΗΠΑ τα τελευταία μπλοκ ήταν ακόμη στο Πεδίο του Άρεως, τουτέστιν 8 χλμ. διαδήλωση". Στο ίδιο μήκος κύματος βρέθηκαν και άλλες εκτιμήσεις. Ακόμα και το ΕΕΚ στη Νέα Προοπτική μιλάει για 70000. Τα νούμερα αυτά δημιουργούν σίγουρα ένα ασφυκτικό κλίμα σε όποιον θα τολμήσει να κάνει την κριτική του στο Φόρουμ όχι μόνο για τις απόψεις του αλλά και για τη δυνατότητά του να δημιουργεί "κινηματικά γεγονότα". Εμείς ωστόσο θα επιμένουμε σε όσα λέμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα χλμ. της πορείας. Αν η Αλεξάνδρας και η Β. Σοφίας από το τέρμα Αμπελοκήπων μέχρι την Πρεσβεία είναι "8 χλμ." τότε η Αθήνα απέχει από τη Θεσσαλονίκή 1500 χλμ. Όσοι λοιπόν επιμένουν στις χιλιομετρικές του ανοησίες δεν έχουν παρά να ανοίξουν ένα οδηγό της Αθήνας με χιλιομετρική κλίμακα ή να ξεκινήσουν με το παπάκι τους (αρκεί να δουλεύει το κοντέρ) από τη ΓΣΕΕ μέχρι την Πρεσβεία και θα διαπιστώσουν έκπληκτοι ότι η απόσταση αυτή είναι 3 και όχι 8 χλμ. Με τη μέθοδο των τριών αν στα 8 χλμ. χωράνε 120000 τότε στα τρία πέφτουμε στις 45000. Το πραγματικό μήκος βεβαίως της πορείας δεν ήταν ούτε 3 χλμ. δεδομένου ότι το τελευταίο μπλοκ της Εργατικής Εξουσίας βρέθηκε μπροστά στο Άγαλμα της Αθηνάς όταν ξεκίναγε η πορεία, και τα μπλοκ βρίσκονταν ακόμη στα δύο ρεύματα της Αλεξάνδρας μέχρι και την Ιπποκράτους. Όταν προχώρησε η πορεία πράγματι όταν τα πρώτα μπλοκ έφταναν στο τέρμα Αμπελοκήπων και έστριβαν προς τη Β. Σοφίας τότε τα τελευταία έφευγαν από το άγαλμα της Αθηνάς. Δηλαδή 2,5 χλμ. Όταν τα πρώτα μπλοκ πλησίαζαν το Hilton το τελευταίο ήταν στην Ιπποκράτους. Ξανά 2,5 χλμ. Το πλάτος του ενός ρεύματος της Αλεξάνδρας είναι γύρω στα 10 μέτρα. Αυτό σημαίνει ότι το εμβαδόν της πορείας έφτανε τα 25000 τ.μ. Σε εν κινήσει πορεία στο τετραγωνικό δεν χωράνε περισσότεροι από 1 ίσως σε εξαιρετικά σφικτά μπλοκ 2 διαδηλωτές. Μιλάμε δηλαδή για λιγότερο από 40000 διαδηλωτές. Για να είχαν μια βάση τα απίστευτα νούμερα που ακούγονται θα έπρεπε στο τετραγωνικό να περπατάνε 4-5 διαδηλωτές. Μπορεί να έχουμε γίνει υπερβολικοί αλλά δεν γίνεται αλλιώς, η ανοησία και τα παραμυθάκια δεν κάνουν καθόλου καλό στο "κίνημα". Βεβαίως οι 30-35000 διαδηλωτές δεν είναι και λίγο πράγμα, αν σκεφτεί κανείς ότι την πρωτομαγιά δεν συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από 1500 σε ΓΣΕΕ και Φόρουμ και άλλοι τόσοι στην Ομόνοια, αν εξαιρεθεί το ΠΑΜΕ που συγκέντρωσε γύρω στις 6-7000. Διαβάσαμε σε αριστερότερες κριτικές (Νέα Προοπτική) ότι ο κόσμος της διαδήλωσης δεν ελέγχονταν από πουθενά, ότι αποτελούνταν από τις "γκρίζες" μάζες που εμφανίζονται ξαφνικά (Οτσαλάν, Γιουγκοσλαβία, Ασφαλιστικό, Ιράκ) για να αποσυρθούν στη συνέχεια. Κατά τη γνώμη μας και αυτή η προσέγγιση είναι υπερβολικά αισιόδοξη και γι' αυτό ακριβώς στηρίζεται σε λάθος νούμερα (70000). Αν θέλουμε να έχουμε μέτρο σύγκρισης αυτό θα ήταν η Θεσσαλονίκη το 2003. Εκεί το μπλοκ του Ελληνικού Φόρουμ είχε πάνω από 10000 χωρίς διεθνείς συμμετοχές. Αν σε αυτό προσθέσουμε ότι ένα τμήμα της πρωτοβουλίας και του αναρχικού χώρου συμμετείχε στην πορεία μαζί και τη διεθνή συμμετοχή τότε φτάνουμε σχεδόν στα πραγματικά νούμερα της πορείας τα οποία είναι λίγο μεγαλύτερα εξαιτίας δύο ακόμα παραγόντων: Πρώτον ότι η Αθήνα είναι σαφώς μια πιο αριστερή πόλη και με ότι αυτό συνεπάγεται από την Θεσσαλονίκη, και δεύτερον ότι αυτή τη φορά είχαμε πράγματι ένα διεθνές γεγονός προσελκύοντας περισσότερο κόσμο αλλά πάντα από την ίδια ευρύτερη "αριστερή" δεξαμενή, όχι όμως από τις "γκρίζες" μάζες που αυτή τη φορά έμειναν στο σπίτι τους. ...και του Ελληνικού Όμως η φιλολογία γύρω από τα νούμερα δεν περιορίστηκε μόνο στην πορεία αλλά και στη συμμετοχή στο Ελληνικό. 35000 ήταν είναι συμμετέχοντες σύμφωνα με τους διοργανωτές. Σε σύγκριση λοιπόν με τους 20000 του Λονδίνου ήταν "τεράστια επιτυχία" που αποδεικνύει μια αναζωογόνηση του Φόρουμ. Και αυτό το νούμερο δεν λεει την αλήθεια. Βρεθήκαμε όλες τις μέρες στο Ελληνικό και είδαμε άλλες εικόνες. Η πραγματική συμμετοχή στις 250 συζητήσεις ήταν εντελώς μέτρια. Ας εξηγηθούμε. Είχαμε τρεις κύκλους την Πέμπτη και Παρασκευή και έναν πρωινό το Σάββατο. Επομένως σε κάθε κύκλο 35 περίπου σεμινάρια και workshop ταυτόχρονα. Είναι ζήτημα αν ο μέσος όρος σε κάθε αίθουσα ξεπέρναγε τα 80-90 άτομα. Βεβαίως υπήρχαν κεντρικές συζητήσεις που παρακολούθησαν ακόμα και 300 άτομα. Όμως ο μέσος όρος ήταν κάτω από 70. Αυτό σημαίνει ότι στην καλύτερη περίπτωση η συμμετοχή σε κάθε κύκλο δεν ξεπέρναγε τις 3000. Με ένα σύνολο 7 κύκλων και με έναν μέσο όρο παρακολούθησης 3 συζητήσεων ανά συμμετέχοντα, η πραγματική συμμετοχή στις διαδικασίες των σεμιναρίων και των workshop δεν ξεπέρασε στην καλύτερη τις 7-8000. Μάλιστα στην πλειοψηφία του το νούμερο αυτό καλύφθηκε από τους επισκέπτες από την υπόλοιπη Ευρώπη. Δεν θέλουμε να αρνηθούμε σώνει και καλά την πιθανότητα να πέρασαν από το Ελληνικό 35000 άνθρωποι. Ο κόσμος όμως αυτός εμφανίστηκε ως επί το πλείστον το βράδυ της Παρασκευής και του Σαββάτου περισσότερο για τις συναυλίες παρά γι' αυτό καθ' εαυτό το Φόρουμ. Γιατί όμως οι διοργανωτές επιμένουν σε τόσο φουσκωμένα νούμερα; Είναι και αυτή μια προσφιλής μέθοδος των γραφειοκρατών. Προκειμένου να κρύψουν τις πολιτικές τους υποχωρήσεις, φουσκώνουν τις "επιτυχίες" τους. Πρέπει όλα να δείχνουν ότι οι στόχοι (κάτι σαν τα 5χρονα πλάνα του Στάλιν) ξεπερνιούνται, αρά πλησιάζουμε στον τελικό σκοπό. Ανεξάρτητα αν κάποτε ήταν ο “σοσιαλισμός σε μια χώρα” και σήμερα ο “άλλος εφικτός κόσμος”. Όλο το εγχείρημα των Φόρουμ βασίζεται στη συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων που συμμετέχουν σ' αυτό γύρω από μια μίνιμουμ κριτική στα δεινά του ιμπεριαλισμού και του νεοφιλελευθερισμού. Η αριστερή πτέρυγα των φόρουμ ισχυρίζεται ότι αξίζει να ρίξει κανείς τους τόνους γιατί αυτό κινητοποιεί κόσμο, δημιουργεί συνθήκες ενότητας, αγωνιστικά γεγονότα. Το επιχείρημα αυτό θα πήγαινε στράφι αν για παράδειγμα μιλάγαμε για 20-30000 κόσμο. Πιθανόν για αυτά τα νούμερα να μην αξίζουν τόσες ιδεολογικοπολιτικές θυσίες. Όσο λοιπόν τα νούμερα είναι φουσκωμένα, η κριτική που θα γίνεται για την πολιτική ουσία της υπόθεσης θα ακούγεται σκέτη παράκρουση, σεχταρισμός, απομόνωση. Κάποτε στην Αν. Ευρώπη προκειμένου να πετύχουν οι στόχοι του "σχεδίου" οι γραφειοκράτες μαγείρευαν τις ποσότητες αλλά κάθε φορά σε βάρος της ποιότητας. Ενώ το σχέδιο έλεγε ότι θέλουμε π.χ. 5000 αντρικά παντελόνια, επειδή το ύφασμα δεν έφτανε αυτά έβγαιναν στο μικρότερο μέγεθος και με τη χειρότερη ποιότητα. Κανείς δεν αποκάλυπτε την απάτη για να γλιτώσει τις συνέπειες. Ο ένας γραφειοκράτης γινόταν το άλλοθι του επόμενου και του προηγούμενου. Έτσι και εδώ κανείς δεν κριτικάρει για να μην ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου. Όμως αυτή η μέθοδος δεν βοηθάει κανέναν και ιδιαίτερα εκείνους που θεωρούν τον εαυτό τους αριστερά των φόρουμ, και δυστυχώς σήμερα περιορίζονται στον θλιβερό ρόλο του αγωνιστικού αιμοδότη στην αναβαπτισμένη ρεφορμιστική ευρωαριστερά των Μπερτινότι, Αλαβάνου, Λαφοντέν. Ουδέν νεώτερο πολιτικά Ο μόνος κερδισμένος πολιτικά απ' όλη τη διαδικασία του Φόρουμ βγαίνει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο οποίο ηγείται η ιταλική Επανίδρυση και μετέχει ο Συνασπισμός. Το 4ο ΕΚΦ ήταν ένα κρας τεστ για τη στροφή της "αντινεοφιλελεύθερης" αριστεράς σε κυβερνητικές συμπράξεις με την κεντροαριστερά, που το πέρασε με επιτυχία, χωρίς ουσιαστικά κανέναν τριγμό. Μπορεί λοιπόν στις διακηρύξεις του το Φόρουμ "να ασκεί κριτική στη σημερινή παγκοσμιοποίηση... και στην "τριάδα του κακού", την Παγκόσμια τράπεζα, το ΔΝΤ, και τον ΠΟΕ" κατά τα λόγια του Βιτόριο Ανιολέτο (Εποχή, 14/5) αστέρα των ιταλικών φόρουμ και ευρωβουλευτή της Επανίδρυσης, αλλά όταν οι κινηματίες τα βρίσκουν με την κεντροαριστερά προκείμενου αν γίνουν αυτοί αρωγοί του νεοφιλελευθερισμού τότε οι υπόλοιποι δέσμιοι του "συμβιωτικού κλίματος" των Φόρουμ αν δεν βγάζουν το σκασμό, απλώς κάνουν μια χαλαρή κριτική. Ο ίδιος ο Ανιολέτο που δεν έχει λόγο να κρύβεται μιλάει στα ίσα για τους επόμενους στόχους, κάνοντας τον απολογισμό του κινήματος από ο Σιάτλ μέχρι σήμερα: "Το κίνημα απορρίπτει τον σημερινό μονοπολικό κόσμο υποστηρίζοντας τη δημιουργία ενός πολυπολικού κόσμου ο οποίος θα στηρίζεται στις δίκαιες σχέσεις μεταξύ Βορρά και Νότου". Ξέραμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος θα βασιζόταν στον τερματισμό της ταξικής εκμετάλλευσης, στο τσάκισμα της αστικής εξουσίας, στην κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Στο Πόρτο Αλέγκρε όμως τα πράγματα απλοποιήθηκαν από τους μάγους των φόρουμ. "Πολυπολικός κόσμος, δίκαιη σχέση βορρά νότου". Το "κίνημα" σύμφωνα πάντα με τον Ανιολέτο πρέπει να προτείνει "επεξεργασίες για τη διαγραφή των χρεών, για την κυριαρχία των λαών και το δικαίωμα στις καλλιέργειες και τα τρόφιμα, για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων που θα έχουν σχέση με κάθε γεωγραφική περιοχή, για την κατάργηση των επιδοτήσεων στους Ευρωπαίους και Αμερικάνους αγρότες, τη διαγραφή του πολέμου από την ανθρώπινη ιστορία κλπ." Η απάντηση στον καπιταλισμό της έντασης της εκμετάλλευσης, της σήψης, της καταστροφής των παραγωγικών δυνάμεων, των πολέμων και της παρακμής είναι η "ήπια ανάπτυξη βορρά νότου" χωρίς να αμφισβητούνται έπ' ουδενί οι υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις. Θα μας πούνε οι οπαδοί αυτού του ιδιότυπου "ενιαίου μετώπου" ότι αυτά εδώ είναι πεδία δράσης και όχι στρατηγικός στόχος. Παραμύθια της χαλιμάς. Οι απόψεις του κάθε Ανιολέτο χαρακτηρίζουν την όλη φιλοσοφία των Φόρουμ. Και φυσικά δεν αφορούν πεδία δράσης. Η "εξαφάνιση του πολέμου από την ανθρώπινη ιστορία" είναι μια ευχή ανάλογη με αυτές που δίνουν οι παπάδες στις κυριακάτικες λειτουργίες. Ο πόλεμος και γενικά οι συγκρούσεις μεταξύ των οποίων και οι ταξικές θα εξαφανιστούν μόνο σε μια κοινωνία χωρίς ταξικά συμφέροντα. Ωστόσο αυτή την κοινωνία ο κος Ανιολέτο και οι τσαρλατάνοι ακόλουθοί του έχουν ξεχάσει να "καταργήσουν" προφανώς γιατί έχουν υποχρεώσεις προς αυτήν. Το ίδιο ισχύει και με τις υπόλοιπες "προτάσεις" θερινής νυκτός για έναν κόσμο που δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στον ύπνο αυτών που τον φαντάζονται. Δεν είναι τυχαίο που ο ίδιος ο Ανιολέτο όταν μιλάει συγκεκριμένα αναγκάζεται να κρατήσει μια ενδιάμεση στάση ανάμεσα στους καταπιεσμένους και τους δυνάστες τους. Ο πόλεμος είναι το πεδίο εκείνο που αποκαλύπτει την ουσία των πασιφιστών κουακέρων της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αριστεράς. "Η τρομοκρατία και ο πόλεμος τροφοδοτούνται αμοιβαία, το κίνημα δεν κατάφερε να αποτρέψει τον πόλεμο". Πάντα στη μέση ο ηθικοπλάστης του "αλλού κόσμου". Η ένοπλη αντίσταση των ιρακινών, των Αφγανών και των Παλαιστινίων είναι το ίδιο με την ιμπεριαλιστική εισβολή. Θα ήταν χρήσιμο να μας πει ο γενοβέζος "κινηματίας" της επανίδρυσης τι στάση κράτησε όταν ο Μπερτινότι πέταγε έξω από τις λίστες των υποψηφίων βουλευτών τον τροτσκιστή Μάρκο Φεράντο που τόλμησε να μιλήσει συγκεκριμένα υπέρ της ιρακινής αντίστασης. Μετά απ' όλα αυτά δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το κίνημα διαμέσω του Ανιολέτο αναγνωρίζει "ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε τον νεοφιλελευθερισμό εδώ και τώρα". Εδώ ο αγώνας κατά του νεοφιλελευθερισμού παίρνει μακροχρόνιο στρατηγικό χαρακτήρα, φεύγει από το πεδίο της άμεσης αντιπαράθεσης στο δρόμο και πάει σε ένα μακρόχρονο πόλεμο θέσεων. Κλασσικό κολπάκι όλων των ρεφορμιστών, για να δικαιολογήσουν την ενσωμάτωσή τους στο σύστημα. Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε επανάσταση, ας μπούμε να το αλλάξουμε σιγά σιγά από τα μέσα. Αφού δεν μπορούμε να "καταργήσουμε τον πόλεμο", ας τον συνεχίζουμε χρηματοδοτώντας την ιταλική στρατιωτική αποστολή στο Αφγανιστάν. Έτσι δεν θα κάνετε κύριε κινηματία Ανιολέτο; Και καλά εσείς, οι υπόλοιποι ευρωπρώην επαναστάτες που σας περιτριγυρίζουν "συμβιώνοντας" μαζί σας στην κολυμπήθρα του Φόρουμ, τι θα κάνουν άραγε περί αυτού; Η διακήρυξη των "κοινωνικών κινημάτων" δεν διαφοροποιείται σε τίποτα από τις παραπάνω λογικές. “Αγωνιζόμαστε για μια άλλη Ευρώπη φεμινιστική, οικολογική, μια Ευρώπη ανοιχτή, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της βιώσιμης ανάπτυξης, της επάρκειας σε τρόφιμα, της αλληλεγγύης, με σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων και της αυτοδιάθεσης των Λαών”. Ακόμα και ο Γιώργος Παπανδρέου θα συμφωνούσε με αυτό το σχέδιο Ευρώπης. Λέξη δεν υπάρχει στο κείμενο της διακήρυξης για τις κυβερνήσεις που προωθούν την καπιταλιστική επίθεση στην Ευρώπη, τα κόμματα και τα πρόσωπα που την στηρίζουν, τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες που κάνουν τα στραβά μάτια αν δεν στηρίζουν ανοικτά τα μέτρα. Απλώς το κίνημα αντιμάχεται κάποιες νεοφιλελεύθερες επιλογές. Και φυσικά τίποτα έστω και "για Ευρώπη των εργαζομένων". Η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα στη Μέση Ανατολή αντιμετωπίζεαι με μια εξοργιστικά χαμηλών τόνων κριτική που θα υιοθετούσε ακόμα και ο Κόφι Ανάν με το Σιράκ. "Η αντίθεση και αντίσταση στον πόλεμο και την κατοχή στο Ιράκ αποκάλυψαν την αποτυχία της Βρετανικής και Αμερικανικής στρατηγικής." Και εδώ το φόρουμ φαίνεται να κρατάει ίσες αποστάσεις τόσο από την "αντίσταση" όσο από την "αμερικονοβρετανική στρατηγική". Υπάρχει αριστερά; Κατά τη γνώμη μας η αριστερά των Φόρουμ όχι μόνο δεν αντιδράει αλλά σχεδόν συναινεί στις πολιτικές αυτές διακηρύξείς. Επαναλαμβάνουμε διακηρύξεις και όχι απλώς "μέρες δράσης" για συγκεκριμένα ζητήματα. Εδώ έχουμε ολοκληρωμένο σχέδιο για το πως θα είναι η "άλλη Ευρώπη", ανεξάρτητα αν αυτό είναι μια γελοία ρεφορμιστική ουτοπία. Πάντως είναι μια ρεφορμιστική διακήρυξη που προωθείται οργανωμένα όχι από κάποια κινήματα αλλά από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα του ευρωρεφορμισμού, όπως η προσπάθεια γύρω από τη "Χάρτα αρχών για μια άλλη Ευρώπη" που συμμετέχουν οι οργανώσεις: Φόρουμ για την Ευρωπαϊκή συνταγματική Συνθήκη, ASRCI, FIOM, Legrbiente, Transform, Ινστιτούτο Ν.Πουλαντζάς, Attac, Gcil, Espace Marx, Ίδρυμα Κοπέρνικος κλπ. Οργανώσεις δηλαδή με σαφή ιδεολογικό πολιτικό προσανατολισμό στην ευρωαριστερά (πρώην ευρωκομμουνιστικός χώρος). Το κείμενο είναι αποκαλυπτικό και θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα αλλά όχι τώρα. Αρκεί μόνο να πούμε ότι μιλάει τελικά όχι για μια άλλη Ευρώπη αλλά για μια άλλη Ε.Ε. " Να μεταρρυθμίσουμε το Πλαίσιο σταθερότητας, όπως και τα κριτήρια παρέμβασης της Κεντρικής Ευρωπαϊκής τράπεζας... η ένωση των υπουργών οικονομικών της ευρωζώνης πρέπει να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες που παρέχουν οι συνθήκες συναλλαγματικών πολιτικών κυρίως έναντι του δολαρίου". Υπάρχουν άπειρα τέτοια κομμάτια που αποκαλύπτουν πως φαντάζονται τον άλλο εφικτό κόσμο οι ινστρούκτουρες του ευρωρεφορμισμού. Φτάνουν δε στο σημείο, στο απίστευτο πρόγραμμά τους να βάζουν μεταρρυθμιστικά καθήκοντα και πλαίσια λειτουργίας στους αστούς υπουργούς και στην ευρωπαϊκή τράπεζα. Να ποιο είναι το υποκείμενο της κοινωνικής αλλαγής. Κάποτε ο τσακωμός στην αριστερά αφορούσε το πώς μπορεί να ανατραπεί το σύστημα, με μεταρρυθμίσεις ή επανάσταση. Υπήρχε εν πάση περιπτώσει έστω μια συμφωνία στο κοινωνικό υποκείμενο. Εδώ αφού στείλανε την εργατική τάξη στον παράδεισο, αφού δεν αναφέρεται πουθενά στα φτηνιάρικα κείμενά τους, αφού φάγαμε μπόλικο φεμινισμό και οικολογία καταλήγουμε στους υπουργούς οικονομικών και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα. Είναι εξοργιστικό μόνο που αναγκάζεται κανείς να ασχολείται με όλους δαύτους. Τι κάνει η μαρξιστική αριστερά για όλα αυτά. Τίποτα! Απλώς τα αναπαράγει στα έντυπά της. "Χρειάζεται να απαιτήσουμε διαφορετικές δομές στις Βρυξέλλες (ναι, ναι στις Βρυξέλες καλά διαβάσατε), όπου κυριαρχεί σχεδόν συνολική έλλειψη δημοκρατίας. Χρειάζεται να αλλάξουμε τη στάση του Ευρωπαίου Επίτροπου Εμπορίου στον ΠΟΕ. Χρειαζόμαστε μια Κεντρική Τράπεζα που δεν θα είναι, όπως τώρα, εκτός πολιτικού ελέγχου, ώστε να συμβάλει επιτέλους στη δημιουργία θέσεων εργασίας και στην καταπολέμηση της φτώχειας. Μόνο το κοινωνικό κίνημα με την ευρεία έννοια, μπορεί να αναγκάσει τις εθνικές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (ναι, ναι τις εθνικές κυβερνήσεις και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή) να πάψουν να επιβάλλουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές". Όλα αυτά τα ξεφούρνισε η Σούζαν Τζόρτζ, στέλεχος της Attac Γαλλίας. Κάθε σχόλιο επί του περιεχομένου το θεωρούμε εντελώς περιττό. Αυτό που έχει αξία εδώ είναι το έντυπο που ψαρέψαμε τις εν λόγω δηλώσεις. Στην Εργατική Αλληλεγγύη, Νο 716, 3/5/06, σελ.3, χωρίς φυσικά κανένα αρνητικό σχόλιο. Είναι απίστευτο κι όμως αληθινό. Αυτό που δεν μπορούμε να καταλάβουμε είναι γιατί το ΣΕΚ έπαιξε ξύλο με το ελληνικό Φόρουμ, αφού υποστηρίζουν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Όμως και οργανώσεις όπως η Ε.Γ. της 4ης Διεθνούς, φαίνεται να υιοθετούν την ίδια φιλοσοφία σε δικές τους διακηρύξεις και όχι σε άλλες που απλώς τις αποδέχονται μην τυχόν και χαλάσει το "συμβιωτικό" πνεύμα των φόρουμ. "Οι άνθρωποι ζητούν μια άλλη Ευρώπη... που θα εναρμονίζει προς τα πάνω τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, που θα καθιέρωνε κριτήρια κοινωνικής σύγκλισης, θα εφάρμοζε ελάχιστο ευρωπαϊκό μισθό, θα θεσμοθετούσε κοινό φόρο κεφαλαίου... Μια Ευρώπη που θα αναδυθεί μέσα από μια δημοκρατική συνταγματική διαδικασία... για μια σοσιαλιστική δημοκρατική κοινωνία, αυτοδιαχειριζόμενη από τα κάτω..." Αυτή είναι η διακήρυξη της Ε.Γ. μέσα από το κοινό πολύγλωσσο έντυπο Σπάρτακου, Rouge, Sosyalist Demokrasi, Socialist Resistance, για το 4ο ΕΚΦ. Φόρος στο κεφάλαιο λοιπόν. Μια Ευρώπη που θα υπάρχει κεφάλαιο δεν μπορεί να είναι μια άλλη Ευρώπη αλλά η καπιταλιστική Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει με την εναρμόνιση προς τα πάνω, με τον ελάχιστο μισθό κ.ο.κ. Βεβαίως οι καταπιεσμένοι και εμείς μαζί τους, μπορούμε να απαιτούμε από τις αστικές κυβερνήσεις να φορολογήσουν το κεφάλαιο, να αυξήσουν τους μισθούς , ή να μειώσουν τις ώρες εργασίας χωρίς μείωση μισθού κλπ. αλλά αυτό δεν είναι η "οικοδόμηση της άλλης Ευρώπης". Αυτή είναι η μεθοδολογία του ρεφορμισμού, που πιστεύει ότι με τέτοια μέτρα μικραίνει το δρόμο προς το σοσιαλισμό, δημιουργώντας και τις ανάλογες αυταπάτες στο προλεταριάτο, ότι χωρίς επανάσταση, χωρίς το τσάκισμα του ιδεολογικού και κατασταλτικού κρατικού μηχανισμού, μπορεί να πραγματοποιηθεί ο κοινωνικός μετασχηματισμός. Μια διαδικασία που ως φαίνεται η Ε.Γ. αποδέχεται όταν λέει πως η οικοδόμηση της άλλης Ευρώπης θα "αναδυθεί μέσα από μια συνταγματική διαδικασία". Ο κοινοβουλευτικός ειρηνικός δρόμος με τα λόγια της φόρουμ αριστεράς, μόνο που αυτή τη φορά τα διαβάζουμε και σε επίσημα ντοκουμέντα μιας επαναστατικής (;) μαρξιστικής οργάνωσης. Και φυσικά μια Ευρώπη που "ζητούν οι άνθρωποι". Όλοι οι άνθρωποι, και τα αφεντικά και οι μικροαστοί; Τι κι αν έλεγαν οι παππούδες μας για την εργατική τάξη; Είπαμε αυτή πήγε στον παράδεισο, αυτή τη φορά και με τη βούλα των ευρωτροτσκιστών. Εμείς δεν έχουμε παρά να καλέσουμε όλους τους αγωνιστές που βρίσκονται στο κίνημα, από τη σκοπιά της επανάστασης, είτε συμμετέχουν στο Φόρουμ είτε όχι να ανοίξουν αυτή τη συζήτηση με τόλμη, υπερασπίζοντας όχι τα θέσφατα αλλά την ουσία, τη μέθοδο και το πρόγραμμα του επαναστατικού μαρξισμού. Οι μεγάλες μάχες είναι μπροστά μας. κανένας εφησυχασμός και καμία υποχωρητικότητα δεν επιτρέπεται απέναντι στη ρεφορμιστική ενσωμάτωση και την απελπισία που θα ξαναρίξει χιλιάδες νέους αγωνιστές. Και το καλύτερο εργαλείο γι' αυτή τη μάχη είναι η οικοδόμηση ενός ισχυρού επαναστατικού κόμματος σε αντιπαράθεση με το ρεφορμιστικό και κεντριστικό οπορτουνισμό.