Διόρθωση: από το Νοέμβρη του 2018 η Liebig 34 βρίσκεται χωρίς συμβόλαιο, άρα πρακτικά είναι «κατάληψη», όπως και το στέκι «Meute» που ξεπέρασε τις 400 μέρες χωρίς συμβόλαιο και αρνείται να παραδώσει τα κλειδιά. Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση με την Potse που έχασε πρόσφατα το δικαστήριο ή με το στέκι Syndikat που έχει ημερομηνία εκκένωσης 7 Αυγούστου (για το οποίο υπάρχει μεγάλη κινητοποίηση στο Βερολίνο ΣΗΜΕΡΑ και ΑΥΡΙΟ και στην ΗΜΕΡΑ Χ: https://syndikatbleibt.noblogs.org). Χωρίς συμβόλαιο αλλά με καταβολή συμβολικών ποσών στις αντίστοιχες κολλεκτίβες βρίσκονται επίσης ορισμένα κατειλημμένα διαμερίσματα στο Hausprojekt Rigaer 94 καθώς και οι επανειλημμένες προσπάθειες κατάληψης άδειων οικοπέδων από τα εγχειρήματα SabotGarten και την DieselA (προς το παρόν έχουν δεχτεί εκκένωση). Τέλος, υπάρχει και η εμπειρία της «σιωπηρής κατάληψης» από παρατημένα κτίρια ή αυλές. Μάλιστα σε περιοχές του Ανατολικού Βερολίνου σχηματίστηκαν πρόσφατα κοινότητες σιωπηλών καταλήψεων που δεν επιθυμούν προς το παρόν πολιτική δικτύωση και μάχονται για τη συνέχιση της ύπαρξης τους.

Οι βασικές διαφορές στο θέμα των καταλήψεων του Βερολίνου με αυτές του ελλαδικού χώρου είναι οι εξής:

- τα κατειλημμένα κτίρια ανήκουν σε ιδιωτικούς μεγαλοκαρχαρίες και όχι σε μικροϊδιοκτήτες, ούτε στα πανεπιστήμια, ούτε στο δημόσιο. Οι αγοραστικές αξίες στο Βερολίνου είναι 10 φορές μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες της Αθήνας. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη πίεση για εκκένωση με στόχο τις επενδύσεις.

- ο αυτόνομος χώρος του Βερολίνου από παλιά έβλεπε τις καταλήψεις ως μέσο παραμονής στη «μητρόπολη» και εξασφάλιση μιας στοιχειώδους διαβίωσης και δευτερευόντως ως μέσο πολιτικής προπαγάνδας, όπως συμβαίνει κυρίως στην Ελλάδα (αν εξαιρέσει κανείς τις πρόσφατες προσφυγικές καταλήψεις).

- το κίνημα των καταλήψεων τόσο την περίοδο 1980-81 όσο και τη δεκαετία του 1990 αποτέλεσε κεντρικό πολιτικό θέμα που πυροδοτούσε πάντα το στεγαστικό ζήτημα στο σύνολό του (βλ. σκάνδαλα SPD δεκαετίας 1980). Το Νοέμβρη του 1990 οι Εναλλακτική Λίστα (Πράσινοι) έριξε την κυβέρνηση λόγω της εκκένωσης της οδού Mainzer. Το 2019 ξεκίνησε η καμπάνια για «οροφή στα ενοίκια για τα επόμενα 5 χρόνια», γεγονός που ψηφίστηκε στο τοπικό κοινοβούλιο. Σήμερα το στεγαστικό κίνημα οδεύει προς δημοψήφισμα για «την απαλλοτρίωση των κατοικιών που ανήκουν σε μεγαλοεταιρίες. Ο αυτόνομος χώρος είναι το ριζοσπαστικό κομμάτι αυτού του κινήματος και λαμβάνεται υπόψη από όλους.

-Στο Βερολίνο λειτουργούν Hausprojekte με χαμηλό ενοίκιο. Στους χώρους αυτούς γίνονται εκδηλώσεις, προσφέρεται «φαγητό για όλους», γίνονται πολιτικές συγκεντρώσεις και συνελεύσεις για δράσεις, κ.α. Το βασικό είναι όμως ότι π.χ. στο Friedrichshain τα Hausprojekte αποτελούν μέρος της σύγχρονης ιστορίας της περιοχής και έχουν την υποστήριξη των κατοίκων.

Τώρα το αν είναι «ήττα» να σου δοθεί μετά από αγώνα ένα διαμέρισμα 90 τ.μ. με την προϋπόθεση να το φτιάξεις και να φροντίζεις έναντι ενός μικρού ποσού, τότε ζούμε σε διαφορετικό κόσμο…