Ψάχνομαι με τον αναρχικό χώρο τα τελευταία δύο χρόνια απ'τη στιγμή που ξεκίνησα το λύκειο αλλά μέχρι τώρα δεν μπορώ να καταλάβω που ακριβώς διαφωνώ στην πολιτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ και των οργανώσεων της εκτός από το εκλογικό κομμάτι . Είχα πρόσφατα μια συζήτηση με έναν ΝΑΡίτη όπου με ρωτούσε επίμονα σε τι ακριβώς διαφωνώ με το ΝΑΡ και η αλήθεια είναι ότι με σκάλωσε παρόλο που έιμαι ενημερωμένος για τις θέσεις του . Μπορεί κάποιος/α πιο ενημερωμένος/η να με πληροφορίσει για τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές αναρχίας και ναρ;
-
[Θεσσαλονίκη 23/1]:Παρέμβαση αλληλεγγύης στον Δ. Κουφοντίνα
24/01/2021, 23:20
-
Παρέμβαση στο πάρκο τρίτση | Πρωτοβουλία Αναρχικών Αγίων Αναργύρων - Καματερού
24/01/2021, 22:04
-
Ρουβίκωνας: Μοτοπορείες σε Δάφνη/Αγ. Δημήτριο και Ψυχικό
24/01/2021, 20:46
-
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ, ΚΑΒΑΛΑ, 23/01/2021
24/01/2021, 16:06
-
24/01/2021, 14:05
-
[Ξάνθη] Πανό αλληλεγγύης στον επαναστάτη Δ.Κουφοντίνα
24/01/2021, 12:43
-
Βόλος | Μικροφωνική παρέμβαση για Δημήτρη Κουφοντίνα
24/01/2021, 11:37
-
[Ιλίσια] Ανάρτηση πανό αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα
24/01/2021, 01:35
-
[Θεσσαλονίκη] Παρέμβαση στο δικηγορικό σύλλογο Θεσσαλονίκης
23/01/2021, 21:00
-
Αντιμπατσικά Γκράφιτι Ελευσίνα.
23/01/2021, 16:17
Οι διαφορές τους είναι στο πώς οργανώνονται πριν την επανάσταση και στο τί κάνουν μετά την επανάσταση. Ο τελικός στόχος σε βάθος χρόνου όμως είναι ο ίδιος, με την υπόθεση πως όταν λες αναρχικοί εννοείς οργανωμένους αναρχοκομμουνιστές ή αναρχοσυνδικαλιστές. Επίσης έχουν διαφορές στην ιστορία τους, καθώς και στο τρόπο που μελετούν την επαναστατική θεωρία. Είναι λάθος να θεωρούνται εχθροί, καθώς οι καπιταλιστές χαίρονται όταν οι εργαζόμενοι μαλώνουν μεταξύ τους, είναι απλά δυο διαφορετικές στρατηγικές που θα πρέπει να προσπαθούν να λειτουργούν παράλληλα χωρίς να συγκρούονται όσο ακόμα δεν έχει γίνει η επανάσταση, καθώς οι πραγματικές διαφορές τους αρχίζουν να έχουν νόημα μόνο μετά την ανατροπή του καπιταλισμού.
Οι αναρχικοί οργανώνονται έξω από την επίσημη πολιτική του κοινοβουλίου και χωρίς πολιτικό κόμμα, σε άτυπες οργανώσεις (οι αναρχοκομμουνιστές) ή σε εργατικά συνδικάτα (οι αναρχοσυνδικαλιστές). Οι αριστεροί όπως οι ΝΑΡίτες/ΑΝΤΑΡΣΥοι οργανώνονται σε πολιτικό κόμμα και μετέχουν στις εκλογές.
Αυτό έχει ως πρακτικό αποτέλεσμα οτι οι αναρχικοί (ειδικά όσοι είναι σε άτυπες ομάδες) μπορούν να κάνουν πράγματα και έξω από τα όρια του νόμου, ενώ οι αριστεροί αναγκαστικά κοιτάνε να μένουν εντός της νομοθεσίας διότι αλλιώς το κόμμα τους μπορεί να βγει εκτός νόμου.
Η στρατηγική οργάνωσης των αναρχικών έχει το πρόβλημα οτι μπορεί να μην οργανώνονται πραγματικά σοβαρά, μπορεί να καταλήξουν να μείνουν ανοργάνωτες περιθωριακές ομάδες. Η στρατηγική οργάνωσης των αριστερών έχει το πρόβλημα οτι μπορεί να καταλήξουν να κυνηγάνε τις ψήφους και να χάσουν το νόημα, να σταματήσουν να είναι πραγματικά επαναστατικοί και να γίνουν ρεφορμιστές.
Ο τρόπος που βλέπουν την επαναστατική θεωρία είναι διαφορετικός. Οι αριστεροί βασίζονται στους Μαρξ/Ένγκελς και μετέπειτα μαρξιστές. Οι αναρχικοί δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένες θεωρητικές παραδόσεις, εμπνέονται από κάποιους αναρχικούς συγγραφείς (πχ Κροπότκιν, Μπακούνιν, Μαλατέστα) αλλά δεν τους ακολουθούν αναγκαστικά σε όλα, μπορεί να πάρουν μερικά στοιχεία από Μαρξ και άλλους μαρξιστές αλλά μόνο όσα στοιχεία τους φαίνονται χρήσιμα.
Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι πως οι αριστεροί έχουν συγκροτημένη θεωρητική κατάρτιση αλλά συχνά καταλήγει να γίνεται δόγμα που δεν συμφωνεί με τη πραγματικότητα γύρω τους. Από την άλλη, οι αναρχικοί έχουν κάποιες πολύ γενικόλογες θεωρητικές ιδέες που συχνά δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αλλά δεν περιορίζονται σε μια συγκεκριμένη θεωρητική γραμμή και είναι πιο ανοικτοί σε νέες ιδέες κι έτσι μπορούν πιο εύκολα να συντονιστούν με τη πραγματικότητα γύρω τους.
Η ιστορία των αριστερών επικεντρώνεται στην Παρισινή Κομμούνα, την Οκτωβριανή Επανάσταση που έκαναν οι Μπολσεβίκοι με αρχηγό τον Λένιν, την επανάσταση του Μάο, την επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο και του Τσε Γκεβάρα κλπ. Η ιστορία των αναρχικών επικεντρώνεται στην Ισπανική Επανάσταση του 1936 (στην οποία μετείχαν και αριστεροί).
Η ιστορία των αριστερών βαρύνεται από τις πράξεις του Λένιν, του Τρότσκι, του Στάλιν, του Μάο, του Φιντέλ Κάστρο με τις πολιτικές δολοφονίες που έκαναν, τις πολιτικές διώξεις, τις λαθεμένες πολιτικές, και τη δικτατορική διακυβέρνηση, η οποία όμως κατάφερε να κρατήσει μακρυά τους ιμπεριαλιστές, δεν κατάφερε όμως να αποφύγει την είσοδο φιλοκαπιταλιστικών στοιχείων μέσα στο κόμμα και τη κυβέρνηση και τελικά την επιστροφή στο καπιταλισμό στη Ρωσία και το άνοιγμα στις αγορές στη Κίνα και το Βιετνάμ, και το μερικό άνοιγμα στη Κούβα. Ο εκφυλισμός και καταστροφή των μαρξιστικών καθεστώτων είναι σοβαρός λόγος να αποφεύγεται η μεγάλη εμπιστοσύνη σε αριστερούς που δεν κάνουν επαρκή κριτική στην ιστορία τους και δεν προτείνουν λύσεις για την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων (εφόσων θεωρείς αυτές τις καταστάσεις ως κάτι αρνητικό).
Η ιστορία των αναρχικών βαρύνεται από έλλειψη οργάνωσης (αρκετές αναρχικές ομάδες στον ισπανικό εμφύλιο μάλωναν μεταξύ τους και δεν οργανώνονταν σωστά στο μέτωπο), τις έντονες διαφωνίες μεταξύ διαφορετικών αναρχικών (επειδή δεν υπάρχει "επίσημη" θεωρητική γραμμή στους αναρχικούς, ο καθένας αναρχικός είναι πάντα διαφορετικός από όλους τους άλλους κι αυτό οδηγεί σε διαφωνίες), καθώς και από την ατομική πρωτοβουλία όπου μεμωνομένοι αναρχικοί ή ολιγόμελες ομάδες κάνουν του κεφαλιού τους χωρίς να έχουν σύνδεση με τους μαζικούς αγώνες (εφόσον το θεωρείς αυτό ως κάτι αρνητικό, γιατί υπάρχει και η αντίθετη άποψη).
Υπάρχουν πολιτικοί χώροι που είναι ανάμεσα στους αναρχικούς και στους αριστερούς τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ/ΝΑΡ. Πχ ο συμβουλιακός κομμουνισμός, ο αυτόνομος μαρξισμός, ο μαρξισμός του De Leon, ο επαναστατικός συνδικαλισμός, ο δημοκρατικός δημοτικισμός του Murray Bookchin κλπ.
Μερικές από τις πρόσφατες πετυχημένες επαναστάσεις που έχουμε δει δεν μπορούν να περιγραφούν ούτε ως καθαρά αναρχικές ούτε ως καθαρά κλασσικά αριστερές. Συγκεκριμένα εννοώ την επανάσταση των Ζαπατίστας και των Κούρδων της Ροζάβα στη Συρία. Κοινό τους στοιχείο είναι πως δεν είναι κράτη με τη συνηθισμένη έννοια του όρου, αλλά ούτε και αναρχικές κοινότητες. Στη περίπτωση των Κούρδων, βασίζονται στον δημοκρατικό δημοτικισμό χωρίς όμως να τον αντιγράφουν πλήρως.