Αφού λοιπόν βρισκόμαστε δεκαπεντάυγουστο μέσα στο μέσο, ας το συζητήσουμε. Σοβαρά.

 Υποθέτω ότι θα διαβάσουν κι άλλοι την συζήτηση, οπότε απευθύνομαι σε τρίτο πρόσωπο, για όλους.

 Σύμφωνα με το παράθεμα των Ζαπατίστας για τον εντόπιο αγώνα, η συμμετοχική αλληλεγγύη έχει αρνητική αξία. Γίνεται υποκατάσταση. Ο προλετάιερντ (θα παραλείπω το 322, για συντομία) την παραθέτει ασχολίαστη, ενώ χρησιμοποιεί ως δόγμα ορισμένα άλλα σημεία. Αν υϊοθετήσουμε αυτή την θέση σαν γενικό κανόνα, ιδεολογικοποιείται το «ο καθένας μόνος του» και ο σεχταρισμός. Η εξιδανίκευση του ζαπατισμού, είκοσι χρόνια, στηρίζεται στον σεχταρισμό που βολεύτηκε μετατρέποντας τον ζαπατισμό σε δόγμα.

 Ο προλετάϊερντ προβάλει την θέση των Ζαπατίστας σαν γενικό δόγμα, αναγκαίο για τον εδώ αγώνα. Οπότε, όταν πριν κάποια χρόνια οι Ζαπατίστας είχαν την αντίθετη στάση, ο προλετάιερντ θα έπρεπε να ασκεί δριμύα κριτική, αρνούμενος θεμελιακά κάθε έμπρακτη αλληλεγγύη, με κοινή παραδοχή ότι ο αγώνας εδώ  βρισκόταν και βρίσκεται πολύ πίσω. Εγώ, ακριβώς με αυτή την αντίληψη έκανα ακριβώς αυτό πριν είκοσι χρόνια, εμπράκτως και εγγράφως. Θα είχα δίκιο, αν η θεωρησιακή συγκρότηση εδώ ήταν πιο σημαντικό ζητούμενο από την αλληλεγγύη. Είχα μεγάλο άδικο, παρότι μέρος της ειδικής κριτικής μου (που δεν ήταν μόνο δική μου) ήταν εύστοχη (για τον τακτικισμό, το θεσμικό παιχνίδι, το ποιόν των αλληλέγγυων, όπως Ντανιέλ Μιτεράν). Η αλληλεγγύη και ακόμα περισσότερο η συμμετοχική αλληλεγγύη έχει τεράστια σημασία και γι' αυτόν που την υποδέχεται και γι' αυτόν που φιλοξενείται. Οι Ζαπατίστας σήμερα θα έχουν τους λόγους τους για να λένε αυτό που λένε. Και ορισμένοι άλλοι εδώ μπορούμε να προτάσσουμε μια άλλη θέση. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η εξιδανίκευση έχει σαθρά ποδάρια. Και αυτό αποδεινύεται από τις μεταβολές των ίδιων των Ζαπατίστας. Οι ζητοκραυγές για την «χυλόπιτα» είναι κραυγαλαία αυτοαναίρεση. Οι Ζαπατίστας μάλλον δεν συμπαθούν τους κλακαδόρους.

 Επιπρόσθετα, σύμφωνα με την ερμηνεία του παράθεματος των Ζαπατίστας, γιατί να μας ενδιαφέρει η θεώρηση των Ζαπατίστας; Κατά συνέπεια των λεγομένων του προλετάιερντ οφείλουμε να φτιάξουμε την δική μας θεωρία, που θα αναλογεί στον δικό μας αγώνα, ανεπηρέαστοι. Μέσα σε ταξικά-κοινωνικά σχήματα, χωρίς να δώσουμε καμία προσοχή σε έξωθεν παρεμβάσεις σαν του προλετάιερντ. Το εγχείρημα του προλετάιερντ αυτοαναιρείται ριζικά.

 Ας προσπεράσουμε όμως αυτές τις αντιφάσεις, για να δούμε την θέση του προλετάιερντ καθαυτή. Η πρώτη σύγχυση και αυθαίρετη αναγωγή βρίσκεται στην μεταπήδηση από το θέμα «υποστήριξη και υποκατάσταση» που θίγουν οι Ζαπατίστας, στο θέμα της διάκρισης πολιτικής και κοινωνικής οργάνωσης. Η διαφορά είναι τεράστια. Στην περίπτωση της υποστήριξης, τα υποκείμενα μπορούν να είναι της ίδιας κατηγορίας. Οι Ζαπατίστας μιλούν για σεβασμό ανάμεσα σε αγωνιζόμενα συλλογικά υποκείμενα και για απόρριψη της καθοδηγητικής παρέμβασης. Το θέμα της συμμετοχικής αλληλεγγύης δεν θα το ξαναθίξω τώρα. Ωστόσο, στην πράξη η στάση των Ζαπατίστας πάνω σε αυτό το θέμα μόνο δογματική δεν είναι: Τα σχολεία τους υποδέχονται μαζικά αλληλέγγυους που θέλουν να στηρίξουν και να διδαχτούν.

 Στο άλμα που κάνει ο προλετάιερντ, η πολιτική οργάνωση και οι απόψεις που παράγει χαρακτηρίζονται ως εγγενώς όχι «πραγματικά από τα κάτω». Αλλά δεν εμφανίζει κανένα λογικό επιχείρημα ή μια ιστορική θεμελίωση για το γιατί οποσδήποτε είναι έτσι. Κατατίθεται ένας γενικός αφορισμός, «ο τρόπος που εμείς σαν αναρχικοί συμμετέχουμε στους άλλους αγώνες (άλλοι από τον καθαρά πολιτικό αγώνα των αναρχικών) είναι από τα πάνω υποκαθιστώντας τον αγώνα των “πραγματικά” από τα κάτω». Αλλά δεν υπάρχει καμία επεξήγηση επι τούτου. Τι εννοεί ακριβώς; Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι πρόβλημα του ελλαδικού «χώρου»; Των αναρχικών γενικότερα ετούτη την εποχή; Της αναρχίας ως θεωρίας και μεθοδολογίας; Της πολιτικής οργάνωσης γενικά; Της πολιτικής παρέμβασης λίγο πιο ειδικά; Της πολιτικής ταυτότητας γενικότερα; Της πολιτικής σκέψης ακόμα πιο γενικά;

 Να συμφωνήσουμε ότι με την άμεση εμπειρία μας μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι σήμερα εδώ πράγματι αρκετοί πολιτικά συλλογικοποιημένοι αναρχικοί αντιλαμβάνονται τον ταξικό-κοινωνικό αγώνα και την αυτοοργάνωσή του με όρους κομματικούς ή υπονομευτικούς, με όρους διευθυντικούς ή ελιτίστικους, με όρους λεηλασίας ή εχθρότητας. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι διόλου ικανή να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι κάθε πολιτική παρέμβαση μέσα στο ταξικό-κοινωνικό κίνημα είναι επιβολή. Γιατί όταν πηγαίνουμε σε έναν αγώνα ως άμεσα ενδιαφερόμενοι ή αλληλέγγυα συμμετέχοντες και καταθέτουμε πολιτικές απόψεις και προτάσεις για «να τον οξύνουμε, να τον κάνουμε πιο μαχητικό απ' ότι θα ήταν χωρίς εμάς και την επιρροή μας» γινόμαστε καθοδηγητές από τα πάνω και υποκαταστάτες; Δεν στέκει πουθενά αυτή η συναγωγή. Εκτός αν πιστεύει ότι ο καθένας πρέπει να μένει παντελώς ανεπηρέαστος. Αυτό όμως είναι ένα χαρακτηριστικό του αστού ιδιώτη. Και μήπως αυτό ακριβώς είναι χαρακτηριστικό και του πολιτικού ελιτισμού;

 Η βασική γραμμή του προλετάιερντ είναι το «από μόνοι τους». Όχι το «από μόνοι μας», το οποίο αναπαράγει, ιδεολογικοποιεί και εξιδανικεύει τον κατεστημένο κατακερματισμό, αλλά μόνοι τους κάποιοι άλλοι, «οι πραγματικά από τα κάτω», «χωρίς εμάς» (τους πολιτικά προσδιοριζόμενους). Διότι θεωρεί τους πολιτικά οργανωμένους ως εκ' συστάσεως από τα πάνω. Άρα «οι πραγματικά από τα κάτω» δεν μπορούν να οργανωθούν πολιτικά και να παραμείνουν «πραγματικά από τα κάτω», σύμφωνα με τον προλετάιερντ. Και έμμεσα δηλώνει ότι χωρίς πολιτική οργάνωση, όπως τους θέλει ο προλετάιερντ, που ως πολιτικό υποκείμενο πρέπει να αναγνωρίσει ότι μιλάει από τα πάνω (σύμφωνα με την θεώρησή του), δεν μπορούν να οξύνουν τον αγώνα τους και να γίνουν πιο μαχητικοί από τους πολιτικά οργανωμένους και ούτε να επιδιώξουν την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.  Αυτή είναι η θεώρηση που προτάσει ο προλετάιερντ για την κοινωνική απελευθέρωση: Οι επαναστάσεις είναι για την ελίτ, σαν εμάς, αλλά είναι σκάρτες! Ας σεβαστούμε τους αδαείς, που γίνονται πρόβατα στις επιβουλές του κάθε καθοδηγητή! Διότι ο προλετάιερντ τους θέλει αμόλυντους από πολιτική, για να τους χρησιμοποιεί ως καθρέφτη της πολιτικότατης αντιπολιτικότητάς του. Προβάλει πάνω σ' ένα ιδεατό και υποτιμούμενο υποκείμενο την δική του άρνηση όξυνσης του αγώνα, άρνηση της μαχητικότητας, άρνηση των ανατρεπτικών στόχων, για να απαρνηθεί την πολιτική ευθύνη.

 Η αντίληψη αυτή δεν έχει τίποτα το προλεταριακό. Είναι μικροαστική, συντηρητική και αντιδραστική μέχρι τα μπούνια. Και από ταξική σκοπιά και από πολιτική σκοπιά, για όλους τους λόγους που εξηγήθηκαν παραπάνω. Ο ίδιος ο προλετάιερντ διαχωρίζει τους «εμάς» από τους «πραγματικά από τα κάτω». Αν έτσι αντιλαμβάνεται τον εαυτό του, πρέπει να του το αναγνωρίσουμε. Αλλά δεν πείθει με κανέναν τρόπο ότι όποιοι είμαστε πολιτικά οργανωμένοι, ερχόμαστε από τα πάνω για να επιβληθούμε. Επιπλέον, όχι μόνο δεν εξηγεί γιατί η κατάστασή του είναι κανόνας, αλλά αντιθέτως, μας ρίχνει κι έναν δασκαλίστικο αφορισμό (από τα πάνω), ότι κάποιοι δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Σίγουρα, από τον καθένα κάτι ξεφεύγει και ίσως κάποιοι να μην καταλαβαίνουν καθόλου ορισμένα πράγματα. Εγώ ας πούμε, δεν καταλαβαίνω γιατί να ομολογήσω ότι ως πολιτικά οργανωμένος που εκεί που αγωνίζομαι δεν κρύβω τις πολιτικές θέσεις μου, την ιστορική προέλευση και την συλλογική εξέλιξή τους, δεν είμαι πια ένας «πραγματικά από τα κάτω», αλλά ένας «από τα πάνω». Εφόσον οι κάποιοι είναι αόριστο υποκείμενο, συμπεραίνω από τον ειρμό του κειμένου ότι αναφέρεται σε όλους όποιοι αντιλαμβανόμαστε την πολιτική οργάνωση ως αναγκαία. Για να μας πει συνοπτικά το εξής: Είστε αδαείς, δεν αναμασάτε το δόγμα, αλλά δεν είστε αγαθοί σαν τους «πραγματικά από τα κάτω», γιατί προσπαθείτε να πείτε ότι κάτι ξέρετε. Όσο πιο κοντά στην μύτη του βλέπει κάποιος, τόσο πιο αγνός προλετάριος. Θυμίζει κάτι από χριστιανικό λαϊκισμό: Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι (για να μείνουν φτωχοί και στο στομάχι).

 Ο πολιτικός διάλογος και η πολιτική οργάνωση είναι αναπόσπαστα στοιχεία της ταξικής πάλης. Όχι κάτι έξω και παράλληλο, αλλά οργανικός παράγοντας του ταξικού ανταγωνισμού και της ταξικής οργάνωσης και από τις δυο πλευρές. Η σκέψη προς το μέλλον, η συνείδηση της κοινότητας των εκμεταλλευόμενων, ο προσδιορισμός του ταξικού εχθρού και των κατάλληλων τρόπων πάλης και οργάνωσης, δεν είναι αναπόδραστα πολιτικά; Η προλεταριακή οργάνωση δεν μπορεί να είναι απολίτικη και η αναρχική πολιτική οργάνωση δεν μπορεί να είναι «αταξική», δηλαδή διαταξική. Τα αντικειμενικά κεκτημένα της πρώτης δεν μπορεί να μην επιρρεάζουν τη δεύτερη. Αλλά και δεν θα υπήρχε η πρώτη αν κανείς δεν κατέθετε την πολιτική πρόταση της (αυτο)οργάνωσης. Η αντιπαράθεση των πολιτικών ιδεών μέσα στο ταξικό κίνημα και ακόμα περισσότερο των έμπρακτων παραδειγμάτων που η πολιτική οργάνωση καθιστά εφικτά, αποτελεί ζωτικό ελκυστή για το ίδιο.

  Για να μην προβοκάρει κανείς, να διασαφηνήσουμε ότι η αξιοδότηση της πολιτικής ζύμωσης δεν συνεπάγεται ότι στην Τσιάπας ή στην Οαχάκα ή οπουδήποτε αλλού πρέπει να πάμε για να περάσουμε την γραμμή μας. Όπου στεκόμαστε ως αναρχικοί έχουμε αρχικά την υποχρέωση να στηρίζουμε ολόψυχα και ισότιμα τον αγώνα. Έχουμε υποχρέωση να μεταφέρουμε εμπειρία αμφίδρομα. Αν δεν έχουμε κάτι αξιόλογο να μεταφέρουμε εκεί που πάμε, μπορούμε ακόμα να φέρουμε κάτι πίσω. Πολιτικά συμπεράσματα.

  Οι Ζαπατίστας κάηκαν στον χυλό και τώρα φυσάνε και το γιαούρτι. Από εδώ που βρίσκομαι δεν έχω λόγο να το κρίνω, ούτε και να το εξιδανικεύσω. Πάραυτα, μπορώ να θυμίσω ότι το κίνημα των Ζαπατίστας ξεκίνησε από μια μικρή πολιτικοστρατιωτική οργάνωση που ζύμωσε επί μια δεκαετία, πριν την εμφάνισή της, την πολιτική σκέψη της σε επαφή με το ιθαγενικό υποπρολεταριάτο και μέσα από αυτό το αμοιβαίο μπόλιασμα εξελίχθηκε σε μαζική οργάνωση. Οι Ζαπατίστας είναι ένα από τα πλέον ακατάλληλα παραδείγματα για την θεωρία της ταξικής οργάνωσης χωρίς πολιτική οργάνωση. Και έγιναν ανοιχτό κίνημα όταν βγήκαν στη μάχη.

 Υπάρχει χώρος για τον καθέναν. Ο προλετάιερντ να περιμένει μια ταυτόχρονη μαζική ενόραση. Και «οι πραγματικά από κάτω» να οργανωθούμε μέσα από καθημερινές μάχες μοριακά και ομοσπονδιακά και να σκαρώσουμε σχέδια για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.

Χρειαζόμαστε σύγχρονους θεωρητικούς που να μη μασάνε τα λόγια τους και να μη ντρέπονται να υπογράψουν τις αναλύσεις τους με το όνομα τους.

Έχουμε υπερπροσφορά κάφρων για μπάχαλα και ξεκαύλωμα.

Το προηγούμενο ποστ μάλλον αναφερόταν κατά το ήμισι στην συζήτηση για τον Τσόμσκι ή για την εσωστρέφεια και κατά το ήμισι στην συζήτηση για τους μπάτσους στα εξάρχεια. Εδώ δεν κολλάει πουθενά. Παρότι δεν λέει έτσι κι αλλιώς τίποτα. Ποιός μάσησε τα λόγια του σε αυτή την συζήτηση;;; Με τ' όνομα τους;;; Εγώ με τ' όνομά μου γράφω. Μα κι ο προλετάιερντ είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Φαίνεται από τα γραφόμενά του ότι δεν είναι προσωρινό νικνέϊμ. Όσο για το «μπάχαλα και ξεκαύλωμα», δεν προσθέτει απολυτως τίποτα ούτε στη συζήτηση για τους μπάτσους στα εξάρχεια. Καραμελίτσες!

Πολύ υλικό για πολύ συζήτηση πέταξες Μήτσο μου κι εγώ μετά από 2 άλλες σελίδες που έγραψα αλλού και μετά από 9 ώρες ενασχόλησης με βίδες και σύρματα έχω μικρή αντοχή, tired και τα μάτια που δεν βλέπουν εύκολα ούτε βίδες ούτε καλώδια.

Κατ'αρχήν δεν υπάρχει ζαπατισμός, έχει ξεκαθαρίσει αυτό πριν πολλά πολλά χρόνια. Για ζαπατισμό μιλούν μόνο οι ζαπατιστολόγοι που πουλάνε ζαπατισμό για να ζήσουν. Γενικά έχει αφαιρεθεί ο κάθε -ισμός από το λεξιλόγιο των από τα κάτω. Υπάρχει όμως ο Ζαπατίστικος αγώνας, που μπορεί να μην τον έχω δει με τα μάτια μου, όπως και τις μαύρες τρύπες στο σύμπαν, δεν αμφισβητώ ότι υπάρχουν. Η λογική πάνω απ'όλα.

H γιγαντιαία διαφορά μεταξύ πολιτικής οργάνωσης, με βάση την ιδεολογία, και του ζαπατίστικου αγώνα που είχε πολύ συγκεκριμένο στόχο, και μια χούφτα αρχές, και όριζε ποιοι θα μπορούσαν να ενταχθούν σε αυτόν (?-1983) είναι ότι δεν υπήρχε η ανάγκη για ιδεολογική συμφωνία. Αρκεί να συμβαδίζουν τα πράγματα με τις αρχές, να μην πατιούνται από τα μέλη και τις κοινότητες, και να έχουν κοινό στόχο. Ο κάθε χωρικός καταλάβαινε τι σημαίνει και αν δεχόταν αυτά τα λίγα ήταν μέσα και ισότιμος/η με όλους τους άλλους. Πιθανά αυτό συνέβηκε και σε κάποια στιγμή αποφασίστηκε η ίδρυση της "ειδικής οργάνωσης" του ΕΖLN το 83 σαν εργαλείο του Ζαπατίστικου αγώνα. Το συμβούλιο της καλής διακυβέρνησης (3ο βάθμιο όργανο) βρίσκεται στον πάτο της ομόσπονδης οργάνωσης των καρακόλ (2ο βάθμιο) και των κοινοτήτων τους. Η βάση είναι η κοινότητα και η συνέλευση της. Το EZLN είναι το εργαλείο διαχείρισης του πολέμου. Ο πόλεμος δεν είναι μόνο προς το κράτος και τον καπιταλισμό (αν διαχωρίζονται) αλλά κάθε ιεραρχημένη οργάνωση που θα επιδιώξει να επιβληθεί στις κοινότητες. Αυτή είναι η αντίληψη μου έως τώρα για το τι γίνεται.

Πίσω στην διαφορά. Η πολιτική οργάνωση με βάση κάποια ιδεολογία, έχει έναν λόγο. Ο λόγος αυτός απευθύνεται στο άτομο και την ατομική του συνείδηση. Αν υπήρχε ζαπατισμός στην ίδια ατομική συνείδηση θα απευθυνόταν. Όταν το συλλογικό απευθύνεται στο άτομο δεν μπορούμε πια να μιλάμε για οριζόντια σχέση, είναι ιεραρχημένη η σχέση όπως και να το κάνουμε. Ο ζαπατίστικος αγώνας και ο λόγος του, μπορεί να διαβαστεί από το άτομο, αλλά δεν απευθύνεται σε άτομα και συνειδήσεις. Όπως όταν απευθυνθεί ένα κράτος στον ΟΗΕ, ή μια μεγάλη εταιρεία στο υπουργείο, μπορεί μεν να διαβάσω τι λένε αλλά δεν απευθύνονται σε μένα. Απευθύνεται ισότιμα στο συλλογικό του αγώνα. Απευθύνονται δηλαδή οι κοινότητες αγώνα σε κοινότητες αγώνα. Δε ξέρω αν βοηθάει αυτή η εξήγηση στο τι εννοώ εγώ από τα πάνω ενώ εσύ το θεωρείς από τα κάτω. Ας τοποθετηθούν κι άλλοι γιατί είναι ένα ζήτημα που δεν πολύ αντιμετωπίζεται. Αναγνωρίζω το ότι από τα κάτω κάποιοι μπορεί να συμφωνήσουν και να ιδρύσουν μια ομάδα, όταν όμως η ομάδα απευθυνθεί στο άτομο πως θα το κάνει ισότιμα και οριζόντια;

Οι ζαπατίστας ζουν καθημερινά, από την αυγή ως την άλλη, χωρίς σχέσεις ανταλλαγής, καπιταλισμού, και χωρίς να τους εξουσιάζουν άλλοι. Ότι κάνουν είναι ότι έχουν οι ίδιοι αποφασίσει ή είχαν την δυνατότητα να συμμετέχουν στις αποφάσεις αν ήθελαν. Όπως μέσα σε μια κατάληψη εδώ μέχρι να μπουκάρουν τα ΕΚΑΜ δεν αποφασίζει το κράτος για το τι γίνεται, αποφασίζουν οι καταληψίες, αυτοί δηλαδή που πάτησαν το κατώφλι και μπήκαν σε μια πιθαμή απελευθερωμένης γης. Βέβαια εντός της κατάληψης δεν υπάρχει αυτονομία γιατί η γη δεν είναι ποτέ αρκετή, και η διάρκεια της εμπειρίας δεν είναι 24ωρη. Το ότι για 22 χρόνια κάποιοι άνθρωποι κατόρθωσαν να ζουν χωρίς κράτος και καπιταλισμό στο εσωτερικό τους δεν μπορεί να αφήνει αδιάφορους τους αναρχικούς. Αυτό που λέω είναι ότι χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και καθόλου απερισκεψία η αντιμετώπιση του εγχειρήματος από τους αναρχικούς. Για τον πολύ απλό λόγο που όπως έχουν αναφέρει "είναι πολύ διαφορετικό να είσαι αναρχικός από τα πάνω και πολύ διαφορετικό να είσαι από τα κάτω" και δεν μιλάνε εντός περιεχομένου για τον στείρο μονοδιάστατο Μαρξιστικό ορισμό της οικονομικής τάξης. Νομίζω ότι μιλούν για την τάξη και σε σχέση με την εξουσία.

Το ότι στα όρια της γης τους υπάρχει πόλεμος και για να κρατηθούν αυτά τα όρια χρειάζεται 24ωρος αγώνας δεν σημαίνει ότι οι ζαπατίστας ζουν ακόμα στον καπιταλισμό του Μεξικάνικου κράτους. Κάποιοι υποτιμώντας τον αγώνα τους λένε ότι δεν έκαναν τίποτα, ακόμα υπάρχει κράτος και καπιταλισμός στο Μέξικο. Είναι ίσως ένας άλλος τρόπος από αυτόν που γνωρίζουμε και καλά θα κάνουμε να μην τον υποτιμάμε γιατί δεν έχει προκύψει άλλο παράδειγμα που άνθρωποι ζουν αυτόνομα χωρίς κράτος/καπιταλισμό για 22 χρόνια και απ'ότι φαίνεται δεν επιβάλλεται κάτι σε κάποιους. Ήδη δηλαδή υπάρχουν 22 χρονών άνθρωποι που γνωρίζουν για κεφάλαια και εξουσίες εγκυκλοπαιδικά και μόνο. Κοιτούν με λύπηση και οίκτο τους υποταγμένους, στις γύρω κομματικές κοινότητες.

Η διαφορά μας δηλαδή δεν είναι ούτε η ζούγκλα ούτε η αγροτική εργασία, είναι η κατεύθυνση της απεύθυνσης.

1. Δεν μας αφορά αν οι Ζαπατίστας δηλώνουν ζαπατιστές. Ωστόσο, τον τρόπο του αγώνα τους τον έχουν ονομάσει ζαπατισμό και δεν όφειλαν να ρωτήσουν κανέναν (από τα έξω και πάνω) για να βάλουν την κατάληξη (zapat)-ismo και (zapat)-istas. Εγώ αναφέρθηκα στην εξιδανίκευση που γίνεται εδώ και η οποία οδηγεί σε παραχαράξεις της πραγματικότητας. Έθιξα ήδη αρκετές. Αλλά χρειάζεται να επισημάνω και μια νέα ιστορική αλλοίωση (δημιουργική αυθαιρεσία με ιδεολογική σκοπιμότητα): Ο EZLN δεν ήταν η «ειδική οργάνωση» που φτιάχτηκε «κάποια στιγμή» από ένα σύνολο αυτοχθόνων. Προϋπήρχε μια μικρή πολιτικοστρατιωτική οργάνωση, που επέλεξε να εγκατασταθεί στη ζούγκλα Λακαντόνα. Η οργάνωση αυτή είχε ιστορία. Εκεί συνδέθηκε με τους ντόπιους ιθαγενείς προλετάριους και εξελίχθηκε σε μαζική οργάνωση-κοινότητα. Υπάρχουν ντοκουμέντα από το '94, συνεντεύξεις κλπ.

2. Στις υπόλοιπες περιγραφές του προλετάιερντ δεν έχω αντίρρηση. Δεν προσφέρουν τίποτα στην αφοριστική και αστήριχτη κριτική που επιχείρησε να κάνει («κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν»). Ο ίδιος που αναφέρετε στους ζαπατίστας για να μας κουνήσει το δάχτυλο, θα πρέπει να επιλέξει αν είναι φιλο-«ζαπατιστής» από τα πάνω (κι έτσι μπορεί να κάνει υποδείξεις) ή από το πουθενά (κι οπότε να μαζέψει την πολεμική του προς την πολιτική οργάνωση των αναρχικών).

3. Εστιάζοντας στην ιδεολογική πολεμική του προλετάιερντ, αυτό που χρήζει σχολιασμού είναι το σχήμα άτομα-συλλογικότητες-πολιτικό. «Ο ζαπατίστικος αγώνας και ο λόγος του, μπορεί να διαβαστεί από το άτομο, αλλά δεν απευθύνεται σε άτομα και συνειδήσεις». Η συλλογικότητα δεν απαρτίζεται από πρόσωπα, φορείς της συλλογικής συνείδησης; Πως γίνεται συλλογικός διάλογος, ακόμα κι αν τον περιορίσουμε μεταξύ ήδη συλλογικών υποκειμένων, αν δεν απευθυνθεί στους συμμετέχοντες; Στο σύνολό τους, ισότιμα, με αναφορά στον συλλογικό αγώνα και μόνο κι όχι σε κάποια ατομική συνείδηση, αλλά τα πρόσωπα δεν είναι φορείς αυτών των σημασιών; Η πολιτική οργάνωση γιατί να μην μπορεί να απευθυνθεί στο σύνολο, ισότιμα, με όρους συλλογικού αγώνα και μόνο; Τα σχήματα στα οποία συμμετέχω εγώ, αυτό κάνουν.

 Μια ατίληψη αναφορική στο άτομο, σαφώς διαφέρει από μια αντίληψη αναφορική στον συλλογικό αγώνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να χωρίσεις την συλλογικότητα από τα άτομα που την απαρτίζουν. Όπως δεν μπορείς να διαχωρίσεις τον ζωντανό οργανισμό από τα κύτταρά του. Τρελή μεταφυσική.

 Ειδικότερα, μιλάμε για αγώνα που χτίζεται από κάτω, όχι γιατί είναι ανήθικο να χτίζεις από πάνω, αλλά γιατί η λογική και η ιστορία ορίζουν ότι στη γη εδράζονται τα πάντα. Ακριβώς γι' αυτό, ορισμένοι μιλάμε και για συλλογική ευθύνη (κάτι που μόνο οι πλατφορμιστές το πρόταξαν και ο Μαλατέστα δεν το κατάλαβε). Παρεμπιπτόντως, οι ζαπατίστας το εφαρμόζουν. Η συνέπεια μιας τέτοιας θέσης δεν είναι να υποκριθούμε ότι τα άτομα δεν υπάρχουν, αλλά να τα αντιλαμβανόμαστε και να τους απευθυνόμαστε ως να είναι (που είναι) δρώσες μονάδες κοινωνικών δυναμικών. Αυτοί που είμαστε ήδη συλλογικοποιημένοι μπορούμε να συνομιλούμε με αναφορά αποκλειστικά στον συλλογικό αγώνα. Οι άλλοι όμως, τα σκόρπια άτομα (όχι μόνο οι αναρχικοί), για να συνομιλήσουν με συλλογικούς όρους απαιτείται (υλιστικά-γνωστικά κι όχι επειδή εγώ έτσι γουστάρω) να έχουν την  εμπειρία του συλλογικού αγώνα. Και στην Τσιάπας, που είναι τόπος αυτοδιεύθυνσης, υπάρχουν ακόμα χωρικοί που δεν καταλαβαίνουν. Μια συλλογική ευθύνη των πολιτικών οργανώσεων των αναρχικών είναι να προσκαλλούν τους ανοργάνωτους  στους τόπους του συλλογικού αγώνα και στην δημιουργία νέων τέτοιων τόπων. Είναι ταξική ευθύνη. Ενώ η θέση ότι οι κοινότητες αγώνα πρέπει να απευθύνονται μόνο σε κοινότητες αγώνα είναι εκλεκτική (ελιτίστικη) και καταλήγει σεχταριστική. Η αποκοπή του συλλογικού αγώνα από το πλήθος που δεν έχει συλλογικοποιηθεί δεν μας προστατεύει από την ιεραρχία. Αυτό είναι στρουθοκαμηλισμός, αναχωρητισμός και τελικά αποδέχεται τον κατεστημένο πολιτισμό όπως είναι και βολεύεται στις συλλογικές νησίδες του. Γι' αυτό ο προλετάιερντ επιτίθεται στο πρόταγμα του μαχητικού αγώνα και σε άλλη συζήτηση («Σκέψεις και κριτική πάνω στην εσωστρέφεια») κατατάσει ευθέως τον εξεγερτισμό στην αντίπαλη πλευρά.

 Η ριζική αντίθεση των προτάσεών μας φαίνεται στο πως αντανακλούνται στην προσωπική θέση του καθενός. Ο προλετάιερντ τοποθετείται ατομικά και λογοδοτεί μόνο στο σκόρπιο σύνολο των ατόμων που διαβάζουν το ίντυ. Εγώ εκφράζω συλλογικές θέσεις που δοκιμάζονται στον καθημερινό αγώνα και κάθε νέα διατύπωση που γράφω τίθεται όχι μόνο υπό την κρίση της λογικής των χρηστών του ίντυ, αλλά και υπό την κρίση των συλλογικοτήτων στις οποίες συμμετέχω με κριτήριο την συμβολή στον συλλογικό αγώνα. Αυτά που λέει ο προλετάιερντ δεν είναι λιγότερο ιδεολογία, από τις ιδεολογικές αναφορές οποιασδήποτε πολιτικής οργάνωσης. Είναι σκέτη ιδεολογία, διότι όπως φαίνεται από τα λεγόμενά του δεν τα έχει εφαρμόσει πουθενά (γι' αυτό  εγκαλεί συνέχεια τους αναρχικούς) και δεν προτίθεται να τα εφαρμόσει εδώ και τώρα.

 Αυτά για την ώρα.

"Zapatismo is not a new political ideology or a rehash of old ideologies. Zapatismo is nothing, it doesn't exist. It only serves as a bridge, to cross from one side to the other. So everyone fits within zapatismo, everyone who wants to cross from one side to the other. Everyone has his or her own side and other side. There are no universal recipes, lines, strategies, tactics, laws, rules or slogans. There is only a desire: to build a better world, that is, a new world. - The Clandestine Revolutionary Indigenous General Command of the Zapatista Army of National Liberation (CCRI-CG of the EZLN)"

Τμήνα ενός κειμένου που δεν ξέρω αν έχει μεταφραστεί, δεν το βρήκα. Συνοπτικά λέει ότι δεν υπάρχει ζαπατσιμός, δεν είναι πολιτική ιδεολογία ή ξαναχτένισμα παλαιών ιδεολογιών. Λειτουργεί ως γέφυρα, να περάσει κάποιος από την μια πλευρά στην άλλη, όποια κι αν είναι αυτή η πλευρά, χωρίς συνταγές, γραμμές, στρατηγική, τακτική, νόμους, κανόνες και συνθήματα. Μόνο μια επιθυμία, να οικοδομήσει έναν καλύτερο κόσμο, δηλαδή έναν νέο κόσμο. Ελπίζω να βοηθάει στην συζήτηση.

Η διαφορά του οικοδομώ έναν νέο κόσμο με το θα οικοδομήσω ένα νέο κόσμο αφού καταστρέψω τον παλαιό χρειάζεται πολύ περισσότερο από ένα πήδημα και μια γέφυρα. Είναι σχεδόν αντιφατικά. Πουθενά δεν άφησαν να εννοηθεί οι ζαπατίστας ότι αποβλέπουν σε έναν βελτιωμένο κόσμο, ένα κόσμο λίγο καλύτερο. Σκατά στον ρεφορμισμό δηλαδή.

Μιλάνε για νέο και από το μηδέν που δεν προυποθέτει να εκμηδενιστεί ο κόσμος αυτών που δεν έχουν περάσει την γέφυρα.

Την συλλογική πολιτική ευθύνη για την καταστροφή του παλαιού κόσμου (για όλους) πριν οικοδομηθεί κάτι άλλο θα την αναλάβει η αναρχική πολιτική οργάνωση ή οι αναρχικοί/αναρχικές εκ μέρους όλων μας;

λιγα λογια απο το μαλατεστα νομιζω εχουν μια αξια στην προκειμενη περιπτωση.επισης να πω πως καθολου αφηρημενο δεν μου φαινεται το συμπερεσμα του προλαιταριααν αλλα και τα λογια των ζαπατιστας που στην ουσια το ιδιο λενε.αφηρημενο ειναι να λες πως δεν εισαι η πρωτοπορια ενω δυσκολα θα κατανουουσε κανεις τι ξεχωριζει το καθε μητσο απο το κκε

Υπήρξαν αναρχικοί κι εξακολουθούν να υπάρχουν μερικοί, που ενώ αναγνωρίζουν την ανάγκη να οργανωθούμε σήμερα για προπαγάνδα και δράση, είναι εχθρικοί απέναντι σε κάθε οργάνωση που δεν έχει σα στόχο τον αναρχισμό ή που δεν ακολουθεί αναρχικές μεθόδους πάλης… Φαινόταν σ’ αυτούς τους συντρόφους ότι όλες οι οργανωμένες δυνάμεις που απέβλεπαν σ’ ένα στόχο μικρότερο απ’ τη ριζοσπαστική επανάσταση, ήταν δυνάμεις τις οποίες είχε στερηθεί η επανάσταση. Μάς φαίνεται αντίθετα κι η εμπειρία έχει βέβαια επιβεβαιώσει ήδη την άποψή μας, ότι η μη προσέγγισή τους θα καταδίκαζε το αναρχικό κίνημα σε μια κατάσταση μόνιμης στειρότητας. Για να κάνουμε προπαγάνδα πρέπει να είμαστε μέσα στο λαό και μέσα στις εργατικές ενώσεις είναι που βρίσκουν οι εργάτες τους συντρόφους τους κι ιδιαίτερα εκείνους που είναι πιο διατεθειμένοι να καταλάβουν και να δεχτούν τις ιδέες μας. Αλλά ακόμα κι αν ήταν δυνατό να κάνουμε την ίδια προπαγάνδα που θέλαμε έξω απ’ τις ενώσεις, αυτή δε θα μπορούσε να έχει σημαντικό αντίκτυπο πάνω στις εργαζόμενες μάζες. Πέρα από ένα μικρό αριθμό ατόμων, πιο μορφωμένων κι ικανών γι’ αφηρημένη σκέψη και θεωρητικούς ενθουσιασμούς, ο εργάτης δεν μπορεί να φτάσει στον αναρχισμό μ’ ένα πήδημα. Για να γίνει ένας πεπεισμένος αναρχικός κι όχι μόνο στ’ όνομα, πρέπει ν’ αρχίσει να αισθάνεται την αλληλεγγύη που τον ενώνει με τους συντρόφους του και να μάθει να συνεργάζεται με τους άλλους για την άμυνα των κοινών συμφερόντων κι ότι, παλεύοντας ενάντια στα αφεντικά κι ενάντια στην κυβέρνηση που τα υποστηρίζει, θα πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι οι κυβερνήσεις και τα’ αφεντικά είναι άχρηστα παράσιτα κι ότι οι εργάτες θα μπορούσαν να διευθύνουν την εθνική οικονομία με τις δικές τους προσπάθειες. Κι όταν ο εργάτης έχει καταλάβει αυτό, τότε είναι αναρχικός, ακόμα κι όταν δεν αποκαλεί τον εαυτό του έτσι.

Επιπλέον, η ενθάρρυνση λαϊκών οργανώσεων κάθε είδους, είναι η λογική συνέπεια των βασικών μας ιδεών και πρέπει ν’ αποτελεί επομένως αναπόσπαστο μέρος του προγράμματός μας.

Ένα εξουσιαστικό κόμμα, που αποβλέπει στην κατάληψη της εξουσίας για να επιβάλλει τις ιδέες του, έχει συμφέρον απ’ το να παραμείνουν οι άνθρωποι μια άμορφη μάζα, ανίκανοι να δράσουν για τον εαυτό τους κι επομένως εξουσιαζόμενοι πάντα εύκολα. Και συνάγεται, λογικά, ότι δεν μπορεί να επιθυμεί περισσότερα από μια οργάνωση, του είδους που χρειάζεται για να φθάσει στην εξουσία. Εκλογικές οργανώσεις, αν ελπίζει να την κατακτήσει με νόμιμα μέσα, στρατιωτική οργάνωση, αν βασίζεται στη βίαιη δράση.

Αλλά εμείς οι αναρχικοί δε θέλουμε να χειραφετήσουμε τους ανθρώπους• θέλουμε τους ανθρώπους να χειραφετηθούν οι ίδιοι. Δεν πιστεύουμε στο καλό που έρχεται από πάνω με τη βία• θέλουμε το νέο τρόπο ζωής να ξεπροβάλει μέσα απ’ το σώμα του λαού, ν’ αντιστοιχεί στην κατάσταση ανάπτυξής του και να προωθείται στο μέτρο που προωθείται κι ο λαός. Επομένως, μάς ενδιαφέρει όλα τα συμφέροντα κι οι γνώμες να μπορέσουν να βρούνε την έκφρασή τους σε μια συνειδητή οργάνωση και να μπορέσουν να επηρεάσουν την κοινοτική ζωή ανάλογα με τη σημασία τους.

Έχουμε αναλάβει το καθήκον ν’ αγωνιστούμε ενάντια στην τωρινή κοινωνική οργάνωση και να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που αναστέλουν τον ερχομό μιας νέας κοινωνίας, στην οποία η ελευθερία κι η ευημερία θα εξασφαλίζονται στον καθένα. Για να πετύχουμε αυτό τον στόχο οργανωνόμαστε [2] κι επιδιώκουμε να γίνουμε όσο το δυνατό πιο πολλοί και πιο ισχυροί. Αλλά αν οργανώνονταν μόνο οι συλλογικότητές μας [3]• αν οι εργάτες έμελλε να παραμείνουν απομονωμένοι, όπως τόσες πολλές μονάδες, που δεν ενδιαφέρονται η μια για την άλλη και που η μόνη τους σύνδεση είναι η κοινή τους αλυσίδα• αν εμείς, πέρα απ’ το να οργανωθούμε σαν αναρχικοί σε μια ομοσπονδία [4], δεν οργανωθούμε σαν εργάτες μαζί με άλλους εργάτες, δε θα πετύχουμε απολύτως τίποτα, ή το πολύ, να μπορέσουμε να επιβληθούμε… και τότε αυτό δε θα ήταν ο θρίαμβος της αναρχίας, αλλά ο δικός μας θρίαμβος. Θα μπορούσαμε τότε να συνεχίσουμε να αποκαλούμε τους εαυτούς μας αναρχικούς, αλλά στην πραγματικότητα θα είμαστε απλώς εξουσιαστές και μάλιστα τόσο αδύναμοι όσο είναι όλοι οι εξουσιαστές, στο μέτρο που αφορά το γενικό καλό.

1 Εγώ αναφέρθηκα στην εξιδανίκευση που γίνεται εδώ και η οποία οδηγεί σε παραχαράξεις της πραγματικότητας. Έθιξα ήδη αρκετές.

Εξιδανίκευση το σχεδόν μοναδικό εγχείρημα αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρισης σχεδόν 23 χρόνων και περίπου ενός εκατομμυρίου ανθρώπων που ζουν χωρίς κράτος και χωρίς καπιταλισμό; Σιγά το κατόρθωμα.

Αλλά χρειάζεται να επισημάνω και μια νέα ιστορική αλλοίωση (δημιουργική αυθαιρεσία με ιδεολογική σκοπιμότητα): Ο EZLN δεν ήταν η «ειδική οργάνωση» που φτιάχτηκε «κάποια στιγμή» από ένα σύνολο αυτοχθόνων.

Δεν είναι κάποια στιγμή, είναι 17 Νοέμβρη του 1983. Αλλά από ποιούς φτιάχτηκε και γιατί δεν είναι ξεκάθαρο. Εγώ θεωρώ ότι αντιστοιχεί στον υπόλοιπο λόγο τους ότι ιδρύθηκε από τις ιθαγενικές κοινότητες που προϋπήρχαν σαν οργάνωση, πολιτική/κοινωνική. Ίδρυσαν το σώμα περιφρούρησης του αγώνα τους. Το εργαλείο του αγώνα, αντίστροφα από άλλους που περιμένουν την στρατιωτική οργάνωση να ορίσει την διαδικασία κοινωνικής οργάνωσης, δηλαδή να την επιβάλει γιατί με τύπους με κουμπούρια δεν κάνεις συζήτηση, συναινείς θες δε θές.

Τα Μαρξιστικά αντάρτικα που λες είχαν ήδη διαλυθεί και ασχέτως αν σποραδικά κάποια άτομα/ιθαγενείς υπηρέτησαν και τον ένα και τον άλλο στρατό η συσχέτιση πάει μέχρι εκεί. Το τι λένε οι ζαπατίστας από το 94 και μετά ζώντας μέσα σε ένα πόλεμο και το τι λέει το ΕΖLN είναι αυτό που θέλουν να ειπωθεί και να εννοηθεί. Δεν νομίζω μας αφορά το ζήτημα στρατηγικής και τακτικής τους, είναι δικό τους θέμα και ποτέ αυτά δεν μπορούν να κριθούν εξωτερικά εκτός κι αν όταν ο αγώνας έχει λήξει.

 

Δεν προσφέρουν τίποτα στην αφοριστική και αστήριχτη κριτική που επιχείρησε να κάνει («κάποιοι που δεν καταλαβαίνουν»). Ο ίδιος που αναφέρετε στους ζαπατίστας για να μας κουνήσει το δάχτυλο, θα πρέπει να επιλέξει αν είναι φιλο-«ζαπατιστής» από τα πάνω (κι έτσι μπορεί να κάνει υποδείξεις) ή από το πουθενά (κι οπότε να μαζέψει την πολεμική του προς την πολιτική οργάνωση των αναρχικών).

Από τα πάνω μιλάει κάποιος πολιτικά όταν δεν έχει καμιά διάθεση και πρόθεση διαλεκτικής συζήτησης και σύνθεσης απόψεων. Από τα πάνω μιλούν αυτοί που τα έχουν όλα παγιωμένα στον νου τους και δεν διαπραγματεύονται. Αντίθετα από τα κάτω και παραμένοντας χαμηλά καταθέτεις προβληματισμούς, σκέψεις, θέσεις, και περιμένεις κάποια επιχειρηματολογία να συγκρουστεί με την δική σου μήπως και προκύψει κάποια καλύτερη και δυνατότερη θέση. Η διαφορά κριτικής και πολεμικής είναι τεράστια. Στην κριτική υπάρχει συζήτηση μεταξύ ομοίων. Στην πολεμική υπάρχει ο πατερναλισμός του προστάτη και το κυνήγι του εισβολέα σε έδαφος υπό προστασία. Αλίμονο αν η όποια πολιτική οργάνωση πρέπει να επιδιώκει το "μάζεμα" της δικής μου κριτικής. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. (το μέσο του λαϊκισμού να πουλήσεις σαν αναρχικός αντι-ιμπεριαλισμό (υπερασπίζοντας το εθνικό κεφάλαιο και την εθνική κυριαρχία) ούτε η υπέρβαση της δημιουργίας τριτοβάθμιου οργάνου ώστε να προκύψει δευτεροβάθμιο εντός της οργάνωσης των πρωτοβάθμιων. Με αυτή την πολεμική ας ασχοληθούν οι πολιτικές αναρχικές ομάδες, όχι εγώ. Μην πας να σύρεις την συζήτηση εκεί που δεν βρίσκεται. Όταν μιλάω για αναρχική πολιτική οργάνωση μιλάω γενικότερα για το εγχείρημα της πολιτικής οργάνωσης (σαν κλειστή ιδεολογική οργάνωση) στο αναρχικό κίνημα διεθνώς, όχι για κάτι συγκεκριμένο.

Εγώ σαν αναρχικός μιλάω και θα μιλάω που αναγνωρίζει πλήρη ταύτιση των αναρχικών προταγμάτων, των αρχών, της σκέψης, στο εγχείρημα των ζαπατίστας, και όχι σαν κάποιος ιδεαλιστής που οραματίζεται τον άλλο δρόμο. Ζουν αυτό για το οποίο αγωνίζομαι, έχουν διάρκεια και εξέλιξη, δεν λειτουργούν αντιφατικά με αυτά που πιστεύω, και δεν μπορώ να αγνοήσω το υπαρκτό και να ασχοληθώ με την δημιουργική φαντασία.

3. Εστιάζοντας στην ιδεολογική πολεμική ...... Η πολιτική οργάνωση γιατί να μην μπορεί να απευθυνθεί στο σύνολο, ισότιμα, με όρους συλλογικού αγώνα και μόνο; Τα σχήματα στα οποία συμμετέχω εγώ, αυτό κάνουν.

Tα σχήματα αυτά που συμμετέχεις και υπερασπίζεσαι ως προς την πολεμική μου όπως λες (εγώ δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ με υποκείμενα αλλά με την τακτική και την μεθοδολογία αυτών που διαφωνώ) μιλούν για τον αγώνα τους στο πόπολο. Μιλούν για τους αγώνες άλλων; Καλούν τον "λαό" να συμμετέχει στα σχήματα ή απλά στη δράση του σχήματος; Προτρέπουν άλλους να παραμερίσουν τους αγώνες τους και να ενταχθούν στον δικό τους ως ορθότερο, τι από όλα αυτά; Όταν μια ομάδα καλεί σε πορεία απεργίας ποιόν καλεί; Καλεί τους απεργούς και τους αλληλέγγυους να ενταχθούν στην ομάδα, η σε κάποιο αγώνα που ορίζει η ομάδα; Οι ζαπατίστας σαν φτωχοί και παλαιότερα αγράμματοι ιθαγενείς, σκλάβοι των γεωκαταπατητών, εξεγέρθηκαν και έκτοτε μιλούν σαν "όλοι οι ζαπατίστας" για τον αγώνα όλων τους. Δεν λένε τι να κάνω εγώ, ο αγώνας μου, τι θα έπρεπε να κάνουμε, πως να το κάνουμε καλύτερα, ούτε σαν άτομα να προσκολλήσουμε στον αγώνα τους. Ξανά και ξανά λένε ποιοί είναι, τι προσπαθούσαν να κάνουν, τι έχουν ήδη κάνει, και πόσο ακόμα αγώνα έχουν για να φτάσουν εκεί που θέλουν. Μια απεύθυνση εντελώς άγνωστη για τα ντόπια δεδομένα.

Μια αντίληψη αναφορική στο άτομο, σαφώς διαφέρει από μια αντίληψη αναφορική στον συλλογικό αγώνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι μπορείς να χωρίσεις την συλλογικότητα από τα άτομα που την απαρτίζουν. Όπως δεν μπορείς να διαχωρίσεις τον ζωντανό οργανισμό από τα κύτταρά του. Τρελή μεταφυσική.

Εγώ πάλι γιατί δεν βλέπω το άτομο και δεν με απασχολεί στους ζαπατίστας; Σε 123 χρόνια ποιά άτομα σε σχέση με τους σημερινούς ζαπατίστας θα σχετίζονται με κάτι; Είμαι σίγουρος ότι ο ζαπατίστικος αγώνας ακόμα θα διασχίζει το μονοπάτι προς τον στόχο του. Μεταφυσιική είναι σε πολιτική συζήτηση να ασχολείσαι με το άτομο. Και για ανθρώπους θολωμένους από την μεταφυσική οι ζαπατίστας δημιουργούν σκιάχτρα που μοιάζουν σαν άτομα να μιλούν εκ μέρους τους, σαν τον καραγκιόζη τον σχωρεμένο με την πίπα, ή τον άλλο τον μονόφθαλμο πειρατή καβάλα στο άλογο υψώνοντας το κωλοδάχτυλο στη λερναία ύδρα. Από μύθους οι ιθαγενείς άλλο τίποτα, όρεξη να έχεις να ακούς σαν τους ψαράδες.

Ακριβώς γι' αυτό, ορισμένοι μιλάμε και για συλλογική ευθύνη (κάτι που μόνο οι πλατφορμιστές το πρόταξαν και ο Μαλατέστα δεν το κατάλαβε).

Δεν μπορεί ούτε ένας Μαλατέστα να ξεφύγει εύκολα από την δίνη του κρατήρα που άνοιξε στο σύμπαν η Γαλλική ατομιστική επανάσταση. Ποιός ξέρει αν ποτέ μπορέσει να αναρρώσει η ανθρωπότητα από αυτή την πληγή του ατομισμού. Βέβαια πως οι πλατφορμιστές μπορούν να μιλούν για συλλογική ευθύνη μου διαφεύγει κι εμένα εντελώς αλλά όχι για τους λόγους που αναφέρει ο Μαλατέστα. Όταν οι ζαπατίστας λένε ότι συζητήθηκε κάτι από τις κοινότητες Α, αποφασίστηκε το Χ, υλοποιήθηκε, κι έκαναν μια τρύπα στο νερό η συλλογική ευθύνη βαραίνει τα συγκεκριμένα άτομα που συμμετέχουν στις κοινότητες Α, δεν βαραίνουν ούτε τις Β, ούτε τα άτομα της Γ.

Αναφέρεις Μήτσο μου θέσεις από άλλη συζήτηση εκτός περιεχομένου για τον εξεγερτισμό που τον εξισώνεις με τον μαχητικό αγώνα, κάτι που δεν έχω κάνει. Καθαρά και περιληπτικά, πιστεύω και αγωνίζομαι για την οριζόντια κοινωνική οργάνωση σχεδόν αποκλειστικά, υπερασπίζοντας την ως προς την χειραγώγηση από "ιδεολογικές ομάδες" των ατόμων που συμμετέχουν στην έστω υποτυπώδη εδώ κοινωνική οργάνωση. Αν δεν διευρυνθεί, δεν χειραφετηθεί, και δεν ισχυροποιηθεί το εγχείρημα της κοινωνικής οργάνωσης, τότε ο "εξεγερτισμός" όπως τον εννοείς εσύ μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσει. Θα προτιμούσα να μην βιώσω μια κατάλυση του κράτους χωρίς έστω και μια στοιχειώδη κοινωνική οργάνωση με μια στοιχειώδη ομοσπονδιακή διασύνδεση, ειδικά σε αστικό περιβάλλον. Η Ουκρανία και χειρότερα. Μαχητικός αγώνας δεν είναι να πετάς μόνο πέτρες, αλλά να μην επιτρέπεις στον εχθρό ούτε δευτερόλεπτο ευκαιρίας να πέσει κάτι κάτω χωρίς να το εκμεταλλευτείς πολιτικά και να το στρέψεις ενάντια στον εχθρό. Μια τέχνη που οι ζαπατίστας έχουν ανάγει σε επιστήμη. Πολιτική λέγεται! Και την μαθαίνουν όλοι να την κάνουν ώστε να μην ξεφεύγει ούτε ψίθυρος από τον εχθρό αναπάντητος. Για αυτό οι ζαπατίστας πάντα θα νικάνε, πάντα! Ασχέτως της έκβασης της μάχης πρέπει να μάθεις να νικάς για να νικήσεις. Θεωρώ ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τους ζαπατίστας, εμείς εδώ οι αναρχικοί σήμερα.

Ο προλετάιερντ τοποθετείται ατομικά και λογοδοτεί μόνο στο σκόρπιο σύνολο των ατόμων που διαβάζουν το ίντυ. Εγώ εκφράζω συλλογικές θέσεις που δοκιμάζονται στον καθημερινό αγώνα και κάθε νέα διατύπωση που γράφω τίθεται όχι μόνο υπό την κρίση της λογικής των χρηστών του ίντυ, αλλά και υπό την κρίση των συλλογικοτήτων στις οποίες συμμετέχω με κριτήριο την συμβολή στον συλλογικό αγώνα. Αυτά που λέει ο προλετάιερντ δεν είναι λιγότερο ιδεολογία, από τις ιδεολογικές αναφορές οποιασδήποτε πολιτικής οργάνωσης. Είναι σκέτη ιδεολογία, διότι όπως φαίνεται από τα λεγόμενά του δεν τα έχει εφαρμόσει πουθενά (γι' αυτό εγκαλεί συνέχεια τους αναρχικούς) και δεν προτίθεται να τα εφαρμόσει εδώ και τώρα.

Αυτό και μόνο είναι λόγος για να μην συνεχίσει η συζήτηση, τουλάχιστον όχι μαζί σου. Αυτό που ξαναλέω εγώ από τα πάνω φαίνεται καθαρότατα από αυτό που λες. Εγώ μπορεί και να πειστώ από αυτά που λες αν μου παρέχεις αρκετά επιχειρήματα, εσύ δεν υπάρχει περίπτωση. Ακόμα κι αν το κάνεις ατομικά δεσμεύεσαι να παραμείνεις σε αυτά που λέει η οργάνωση σου. Δύο δηλαδή πιθανότητες υπάρχουν, είτε να ταυτιστώ πλήρως με τις θέσεις της οργάνωσης σου είτε να παραμείνει μια διαφωνία (εκτός κι αν για χάρη μου αυτοδιαγραφείς για να συνθέσουμε κάτι εδώ). Σε ευχαριστώ για το παράδειγμα που αποτυπώνει ακριβώς αυτό που λέω. Φαντάσου τώρα εσένα να είσαι σε ένα κοινωνικό εγχείρημα ή ένα σωματείο βάσης και να διαπραγματευόμαστε εμείς τα άτομα με τις σκληρές θέσεις της πολιτικής σου οργάνωσης. Δε διαφέρει αυτό με ένα κομματικό στέλεχος, δεν έχει την ευελιξία το στέλεχος κάποιου μ-λ να διαπραγματευτεί τις θέσεις του κόμματος. Από Τα Πάνω! Χειραγώγηση όπως ακριβώς την περιγράφω. Οριζόντια κοινωνική οργάνωση με στελέχη πολιτικών ιδεολογικών οργανώσεων δεν γίνεται. Αυτά όμως Μήτσο μου τα λένε στην αρχή της τοποθέτησης όχι στο τέλος. Σιγά μην πείσω εγώ κάποια πολιτική οργάνωση να αλλάξει. Αυτό κι αν είναι μεταφυσική!

Όσο για αυτό τον σεχταρισμό που ανέφερες, μήπως να μας τον κάνει ψηλά η οργάνωση σου για να καταλαβαίνουμε εμείς οι από κάτω;

Κοινωνική επανάσταση και όχι αναρχική. Συνυπογράφω με τα μπούνια.

 Αν εξαιρέσεις το «δυσκολα θα κατανουουσε κανείς τι ξεχωριζει το καθε μητσο απο το κκε», συνυπογράφω και όλο το ποστ με τα μπούνια. Υποσημειώνω ότι ο Μαλατέστα αναφέρεται σε αναρχική ομοσπονδία, όχι αφοριστικά. Έχει γράψει αρκετά κείμενα για την οργάνωση των αναρχικών.  Το πρόβλημα με το συμπέρασμα της παρένθεσης δεν είναι το τι βλέπει ο άλλος όταν με συγκρίνει με το ΚΚΕ. Ας βλέπει ότι καταλαβαίνει. Έχει ένα ενδιαφέρον, αλλά η συζήτηση θα γίνει χαοτική αν ανοίξουμε μια αντιπαράθεση σχολιάζοντας ο καθένας τις ερμηνείες του άλλου πάνω στις θέσεις του καθενός κι ακόμα χειρότερα όταν πρόκειται για ερμηνείες που δεν έχουν πίσω τους ούτε ψήγμα επιχειρήματος. Μόνο μια προτροπή (γενικής χρήσης, για γνωστικούς ανθρώπους): Η προβολή της ερμηνείας σου (ο μήτσος είναι ίδιος με το ΚΚΕ) πάνω σ' ένα γενικό σύνολο (όλοι/κανείς) δεν δυναμώνει τα (απώντα) επιχειρήματα. Αν θέλεις να ασκήσεις κριτική, μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο.

 Στο σχόλιο του έτερου, που πέρασε απέναντι, έχουμε ένα νέο στοιχείο: Την καταστροφή του παλαιού κόσμου ως προϋπόθεση ενός καινούριου. Και ο σχολιαστής τοποθετείται εμμέσως αρνητικά. Ας σταθούμε λίγο στους έμμεσους ισχυρισμούς.

1 (με νουμεράκια, για να διευκολύνω την κριτική ανάγνωση). Το σχόλιο όταν αναφέρεται στην καταστροφή εννοεί την συνολική και οριστική καταστροφή. Αυτό συνάγεται από το «δεν προυποθέτει να εκμηδενιστεί» και από το «πριν οικοδομηθεί κάτι άλλο». Πότε δεν μπορεί να οικοδομηθεί τίποτα αν πρώτα δεν εκπληρωθεί μια προϋπόθεση; Όταν η προϋπόθεση είναι ολοκληρωτική. Αν ακολουθήσουμε τον λογικό ειρμό της παραγράφου, θα συμφωνήσω ότι δεν απαιτείται να καταστραφεί συνολικά ο παλαιός κόσμος για να ξεκινήσει να χτίζεται ένας καινούριος. Και πιο συγκεκριμένα, δεν απαιτείται να εξαφανίσουμε πρώτα το κράτος για να ξεκινήσουμε να οικοδομούμε τον κόσμο της κοινωνικής αυτοδιεύθυνσης, ακόμα και την αναρχία. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα, δηλαδή μέσα στην τρέχουσα πραγματικότητα, στον δικό μας κοινωνικό βίο, έχουμε ήδη ξεκινήσει να οικοδομούμε έναν καινούριο κόσμο, εδώ και αλλού (κι όχι μόνο στην Τσιάπας). Εκεί (στην Τσιάπας) έχουν προχωρήσει πολύ, διότι έχτισαν μαζική μαχητική και κοινοτική οργάνωση και διότι είχαν την συλλογική αποφασιστικότητα να βγουν κάποια πρωϊνά (όχι μόνο μια φορά) από την ζούγκλα συντεταγμένοι και ορισμένες φορές οπλισμένοι.

 Υπάρχει όμως μια ημιδιαφανής παγίδα στο σημείο περί καταστροφής. Η μη προϋπόθεση να καταστραφεί συνολικά και αποφασιστικά ο παλαιός κόσμος σημαίνει μη προϋπόθεση γενικά κάθε καταστροφής; Όχι. Πρόκειται για ένα παιχνίδι με την σύνταξη. Η καταστροφή ως γενική πολιτική έννοια δεν θίχτηκε καθόλου στην σχέση της με την οικοδόμηση, εκτός από την πολύ στενή εκδοχή της ολοκληρωτικής καταστροφής. Το ξέμπλεγμα της λογικής αυτού «που πέρασε απέναντι» φαίνεται σύνθετο, αφού σε τέσσερις γραμμές περιπλέκει διάφορα ζητήματα. Αλλά η απάντηση είναι απλή. Η ίδια η δημιουργία μιας νέας σχέσης είναι καταστροφή μιας παλιάς. Αν πχ σήμερα ένα σύνολο ανθρώπων συγκροτήσει μια κοινότητα στην οποία θα διαβιούν χωρίς μισθωτή εργασία, τότε θα έχουν καταστρέψει εν'μέρει την προηγούμενη σχέση τους με την μισθωτή εργασία. Όχι την μισθωτή εργασία καθολικά και συνολικά, δηλαδή για όλους και για όλες τις σχέσεις τους, αλλά τοπικά και σε έναν εξελισσόμενο ανταγωνιστικό συσχετισμό με την κατεστημένη συνθήκη. Για να μην μείνουμε όμως στη θεωρητική προσέγγιση του επαμφοτερισμού των εννοιών (δημιουργία/καταστροφή), ας δούμε το θέμα μέσα στην ταξική διαλεκτική. Είναι άλλης βαθμίδας αλλαγή και διαφορετικής γκάμας πολιτικών σημάνσεων μια συνεργατική, μια αυτόνομη κοινότητα, η απαλλοτρίωση ενός πλήθους παραγωγικών υποδομών από εργατικά συμβούλια και η κατάργηση της μισθωτής εργασίας σε  μια πρώην κρατική επικράτεια. Υπάρχει ένα κοινό σημείο. Μια κοινή προϋπόθεση (διαφορετικής μορφής και έντασης), την οποία οι παραπάνω σχολιαστές αποφεύγουν να την επισημάνουν: Για να οικοδομήσεις έναν τόπο σχέσεων διαβίωσης χωρίς μισθωτή εργασία πχ, απαιτείται να κατέχεις τους κατάλληλους πόρους. Εξαιρώντας την περίπτωση του αστού/μικροαστού που γουστάρει να επενδύσει στον συνεργατισμό, οι «πραγματικά από τα κάτω» δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποσπάσουν τους πόρους δίνοντας μάχες. Κι αυτό έκαναν οι Ζαπατίστας. Μπορεί στα Καρακόλς να υπάρχει και συνεταιρισμένη μικροιδιοκτησία, αλλά αν δεν απαλλοτρίωναν φέουδα με τις ματσέτες και τα τουφέκια, δεν θα υπήρχαν για να τους χρησιμοποιούν δεικτικά οι αναθεωρητές της αναρχίας.

 Για να χτιστεί μια αγροτική κοινότητα χωρίς γαιοκτήμονες, από αυτούς που ήταν στην δούλεψη κάποιων γαιοκτήμονα, είναι προϋπόθεση να εκμηδενιστεί η ιδιοκτησία ορισμένων γαιοκτημόνων. Για να χτιστεί ένας τόπος (όσο μικρός κι αν είναι) ελεύθερος από τον στρατοκρατικό έλεγχο των αφεντικών, είναι προϋπόθεση να μπορεί μια κοινότητα (μερικών δεκάδων ή δεκάδων εκατομυρίων) να αντιτάξει πολεμική ισχύ. Όσο πιο έτοιμη είναι η κοινότητα για να το κάνει, τόσο σπανιότερα θα χρειάζεται να το κάνει. Στην πρώτη έξοδό του ο EZLN δήλωσε έμπρακτα την ετοιμότητά του για πόλεμο. Έτσι μπόρεσε να προτάξει την ειρήνη.

 Εκτός από τον καθεστωτικό ρεφορμισμό, παίζει κι ο εναλλακτισμός κι ο ταξικός πασιφισμός. Όποιος δεν θέλει να καταστρέψει τις ταξικές σχέσεις εδώ και τώρα, ας το πει ευθέως.

 Ενώ το γενικό σενάριο της πολεμικής του προλετάϊερντ και επόμενων (πολεμική που δεν θίγει τους αναρχικούς)  είναι η απόρριψη της πρότασης να μετατεθεί η επανάσταση για μετά την εκμηδένιση του κράτους, όταν φτάνουν αναγκαστικά στον αντίθετο χωροχρονικό προσδιορισμό, στο εδώ και στο τώρα, η απάντησή τους είναι ούτε εδώ και τώρα επανάσταση. Η τελευταία φράση του «περασμένου απέναντι» απαρνείται την «συλλογική πολιτική ευθύνη για την καταστροφή πριν οικοδομηθεί κάτι άλλο». Εφόσον όμως συμφωνήσαμε ότι θέλουμε να οικοδομήσουμε ήδη σήμερα, το «πριν οικοδομηθεί κάτι άλλο» αφορά το πως θα ξεκινήσουμε να οικοδομούμε σήμερα. Η απάντηση που δόθηκε απαιτεί έμμεσα να μην καταστρέψουμε τίποτα που να έχει γενικό χαρακτήρα («για όλους»), άρα τίποτα έξω από έναν μικρόκοσμο διαπροσωπικών σχέσεων. Εν'κατακλείδει, να μην πειράξουμε καμία ταξική σχέση.

2. Πάλι για την καταληκτική φράση του «περασμένου απέναντι». To «εκ'μέρους όλων μας» είναι άλλη μια λογική τρίπλα. Μπερδεύει το υποκείμενο, πχ εμείς που θα καταστρέψουμε, με το πεδίο της δράσης του υποκειμένου, που δεν μπορεί παρά να είναι κοινωνικά διαδραστικό. Εμείς έχουμε την ευθύνη για ότι κάνουμε, που έτσι κι αλλιώς επιδρά στο κοινωνικό περιβάλλον μας και μπορούμε και είναι δημιουργικό να την αναλαμβάνουμε εκ' μέρους μας. Εμείς ως εκμεταλλευόμενοι που επαναστατούν, εμείς ως συγκεκριμένες συλλογικότητες, εγώ ο μήτσος κλπ. Αν δεν υπήρχε αλληλεπίδραση δεν θα υπήρχε η έννοια της ευθύνης. Αυτά είναι τα προβλήματα του σολιψιστικού-μεταφυσικού «από μόνοι τους».

Η βασική παρατήρηση εδώ είναι ότι αυτός που δεν καταστρέφει τις δομές κυριαρχίας μετέχει στην συλλογική ευθύνη για την διαιώνισή τους. Μόνο στον ταοϊστικό πασιφισμό και στον βουδισμό υπάρχει η έννοια της «μη δράσης». Το θέμα της αυτοσυνείδησης της ευθύνης ας το πιάσουμε σε άλλη συζήτηση.

3. Πάμε τώρα και στις απαντήσεις του προλετάϊερντ.

 Όλες οι απαντήσεις του (συνεχίζω να μιλάω σε τρίτο πρόσωπο, γιατί δεν είναι διάλογος ατόμων) παρερμηνεύουν αυθαίρετα, κατά το δοκούν τα σημεία που σχολιάζουν. Το ότι αυτά που γράφω κρίνονται συλλογικά δεν σημαίνει ότι μου έχουν επιβληθεί και ούτε βέβαια ότι αποκλείεται να αλλάξω άποψη. Δεν προκύπτει από πουθενά από όσα είπα.  Παρά μόνο από τις προκαταλήψεις του προλετάϊερντ απέναντι στα πολιτικά σχήματα. Κρίνεται συλλογικά το κάθετι που κάνω διότι έχουμε αποφασίσει συλλογικά και ισότιμα να συμβάλουμε στον αγώνα με τους τρόπους που αντιλαμβανόμαστε ως καταλληλότερους από το σημείο που βρισκόμαστε αυτοί που συμφωνήσαμε να συλλογικοποιηθούμε μαζί. Νομίζω ότι είναι αρκετά απλό. Η κρίση των πεπραγμένων του καθενός επίσης δεν σημαίνει έλλειμα ελευθερίας. Σύμφωνα με την αντίληψη στην οποία συμμετέχω ο καθένας που αναλαμβάνει να σταθεί σ' ένα πεδίο αγώνα, ταξικό-κοινωνικό εγχείρημα, ανοιχτή διαδικασία, σχήμα εργασίας έχει το ελεύθερο να πάρει όσες  πρωτοβουλίες χρειάζονται και μπορεί για να φέρει σε πέρας την ευθύνη του. Παρεμπιπτόντως, στο ίντυ δεν γράφω κατόπιν συλλογικού προγραμματισμού, αλλά κατόπιν προσωπικής πρωτοβουλίας. Θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Είτε έτσι είτε αλλιώς, κρίνομαι από σώματα στα οποία συμμετέχω ισότιμα (και στην κρίση μου), όταν κρίνεται συλλογικά ως αναγκαίο. Και τίποτα δεν με εμποδίζει να αλλάξω γνώμη. Η ευθύνη μου τότε είναι να φέρω τη νέα άποψη στην συλλογικότητα προς όφελος της εξέλιξης της συλλογικότητας. Δεν δεσμεύομαι να παραμείνω πουθενά αν κρίνω ότι αυτό δεν βοηθάει τον αγώνα. Δεσμεύομαι όμως στην πολιτική συλλογικότητα της οποίας είμαι μέρος, ότι σε όποια ταξικά-κοινωνικά ή ευρύτερα πολιτικά εγχειρήματα συμμετέχω θα υπερασπίζομαι την οριζοντιότητα, δηλαδή την ισοτιμία, την ανοιχτότητα και την αυτονομία τους, για όσο κρίνουμε αναγκαίο για τον κοινό αγώνα να εργάζομαι εκεί. Ενώ στον πραγματικό κόσμο του προλετάϊερντ ξαναβρεθήκαμε στα άτομα που συνομιλούν κατα μόνας, αντίστροφα από την ιδεολογική διήγηση του. Τίποτα δεν εμποδίζει εγγενώς μια πολιτική συλλογικότητα να αλλάζει. Ενώ ο κόσμος του προλετάϊερντ είναι τόσο μασίφ, ώστε χρειάζεται να παρερμηνεύει τα ερεθίσματα που λαμβάνει, για να τα αφομοιώσει.

 Όσο για τις «ιδεολογικές ομάδες» που προσπαθούν να χειραγωγούν, ήδη συμφώνησα ότι αποτελεί γεγονός και προσθέτω τώρα, αποτελεί τεράστιο φρένο του κινήματος. Αλλά ακόμα μεγαλύτερο φρένο είναι η υποτίμηση και η αποστασιοποίηση από την αυτοοργάνωση της ταξικής βάσης. Οι ανοργάνωτοι πολιτικά όμως, δεν βρίσκονται σε πιο γόνιμη θέση. Αντιθέτως, βρίσκονται σε προνομιακότερη θέση για να ποδηγετήσουν, να οπορτουνίσουν, να τακτικίσουν, να βερμπαλίσουν, να απαξιώσουν τα πάντα και να υπονομεύσουν την ισοτιμία. Διότι δεν λογοδοτούν πουθενά έξω από το συχνά μεγάλο εγώ τους. Η δική μου εμπειρία αυτά λέει.

 Για το πως αντιλαμβάνομαι και εφαρμόζω στην πράξη μαζί με άλλους που συνοργανωθήκαμε πολιτικά την σχέση μας με τους αγώνες, θα έπρεπε να γράψουμε βιβλίο. Δεν θα κάνω λινκ σε κείμενα κανενός πολιτικού σχήματος, γιατί δεν θα ταϊσω την προκατάληψη περί κομματικής αγκιτάτσιας. Νομίζω πάντως ότι δεν ενδιαφέρεται κάποιος εδώ για μια παράσταση πολιτικού παραδείγματος. Από το μουλτιπλ τσόις του προλετάιερντ πάντως, είναι εύκολο να υποθέσουμε ποιά θα έπρεπε κάποιος να αρνηθεί ότι αποτελούν μέρος της πρακτικής του. Η προβαλόμενη γκάμα επιλογών είναι εντελώς σικέ.

4. Ένα πρόβλημα με την εξιδανίκευση είναι ότι δεν μας αφήνει να δούμε εκείνα που δεν θέλουμε να δούμε. Όπως για παράδειγμα, το ότι ο EZLN δημιουργήθηκε από ήδη υπαρκτές κοινότητες. Είναι ένα πρόβλημα αυγού και κότας ή της μορφής «ποιός έφτιαξε τον θεό;». Εδώ όμως εμφανίζετα ένας θεός: η οριζόντια κοινωνική οργάνωση, που επειδή δεν μπορεί να προκύψει από το πουθενά ως μαζική οργάνωση, υπήρχε εξαπανέκαθεν. Η αφήγηση είναι δεδηλωμένα αυθαίρετη («εγώ θεωρώ») και αντίθετη στις δημόσιες αφηγήσεις των ίδιων των εκπροσώπων του EZLN αμέσως μετά την πρώτη δημόσια εμφάνισή τους. Είναι ιστορικό δεδομένο (θα ψάξω να βρω τις συνεντεύξεις, για να μην παραπληροφορεί ο προλετάιερντ) ότι ξεκίνησαν ως ολιγομελής ομάδα με κουμπούρια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκαναν κάτι συγκεκριμένο με αυτά) και αφιέρωσαν μια δεκαετία στην ζύμωσή τους με τους ντόπιους και στο πλάτεμα της οργάνωσης. Η «πλήρης ταύτιση» αποτελεί εγγύηση παραχάραξης.

 Ας σημειώσουμε ακόμα, ότι η δημιουργική φαντασία μάλλον θα ήταν από τις τελευταίες έννοιες που θα απέρριπταν οι Ζαπατίστας.

5. Ο γαλλικός ατομισμός έπεσε από τον ουρανό, σαν αστρόσκονη. Ομολογώ ότι μου είναι ακατανόητο πως τον συνδέει ο προλετάϊερντ με αυτήν την συζήτηση. Ούτε το «μόνο» πέτρες κατανοώ από που προκύπτει (πέφτουν πέτρες από τον ουρανό, από τα πάνω των πολιτικών κλισέ). Δεν κατάλαβα πότε έπεσε το κράτος στην ουκρανία. Δυσκολεύομαι ακόμα να καταλάβω πως μπορεί να πέσει το κράτος χωρίς κοινωνική επανάσταση κι άρα πως γίνεται να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι μερικές φορές είναι καλύτερα με κράτος. Καταλαβαίνω όμως ότι διαβάζω ότι μέχρι η επανάσταση να γίνει έτσι όπως νομίζω «εγώ» (ο προλετάϊερντ), μπορεί και να 'ναι προτιμότερο να υπάρχει κράτος. Όχι μόνο από τα πάνω, αλλά και με μια παντελώς συντηρητική στάση.

 Αφού λοιπόν η οριζόντια κοινωνική οργάνωση ούτε προϋπήρχε εξαπανέκαθεν, ούτε θα πέσει ξαφνικά από τον ουρανό, χωρίς πολιτικές προτάσεις, αντιπαραθέσεις, συνθέσεις, παρεμβάσεις, όπως αποκλειστικά την θέλουν ορισμένοι, μπορεί να είναι ανεκτό από αυτούς να συνεχίζει το κράτος να ποδηγετεί την κοινωνία με την δική του οργάνωση και τα κουμπούρια του και ταυτόχρονα το μένος τους να στρέφεται προς τους άλλους που οργανώνονται ή δρουν λειψά.

"αλλά αν δεν απαλλοτρίωναν φέουδα με τις ματσέτες και τα τουφέκια, δεν θα υπήρχαν για να τους χρησιμοποιούν δεικτικά οι αναθεωρητές της αναρχίας".

Θα επανέλθω για το περιεχόμενο της οικοδόμησης και της καταστροφής και ως προς τους πόρους, δεν προφταίνω σε αυτό το διάλυμα, αλλά αυτός ο διαχωρισμός ως προς την ορθοδοξία και τους αναθεωρητές που κολλάει; Απλά ένας χαρακτηρισμός για να γνωρίζει το μη-συμμετέχον αναγνωστικό κοινό τις πλευρές της αντιπαράθεσης. Αν συμμετέχετε να γνωρίζετε ότι προκαλείτε την ορθοδοξία και τάσσεστε στον αναθεωρητισμό, ή είστε με την πλευρά της ορθόδοξης αναρχικής πολιτικής οργάνωσης.

Χαρακτηριστικές στελεχών ιδεολογικών οργανώσεων αυτού του είδους οι τακτικές. Σε καλώ να επαναφέρεις την ισοτιμία στην συζήτηση και να μην κρύβεσαι μέσα στον ναό της ιδεολογίας να πετάς τούβλα στους από κάτω. Έχει σημαντική διαφορά αυτός που μπαίνει και ανάβει το κερί στον Κροπότκιν, εύχεται ψόφο και σήψη στους "κοινούς" εχθρούς και φεύγει, με τον καντηλανάφτη που τον παρακολουθεί από πίσω!

Στο επόμενο θα πράξω κι εγώ το ίδιο ατόπημα αλλά αντίστροφα και ελπίζω με επιχειρήματα για να αποδείξω πως τα παραπάνω που γράφει ο Μήτσος εισάγουν καινά (για τον συγκεκριμένο ναό) δαιμόνια που έχουν προκύψει από τους αιρετικούς της αντικαπιταλιστικής σκέψης, τους μάρτυρες του Καρόλου. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ αυτά δεν είναι καθόλου καινά δαιμόνια, είναι ο αρχιδαίμονας τον οποίο επιθυμώ να εξορκίσω.

Επειδή δεν είναι τμήμα της ανάλυσης αλλά παρατήρηση σε σχέση με το ιστορικό των ιθαγενών, των αγώνων, και της γης ως ιδιοκτησία στο Ν.Μεξικό θα τοποθετηθώ χωριστά ως προς το κείμενο του Μήτσου.

Για να χτιστεί μια αγροτική κοινότητα χωρίς γαιοκτήμονες, από αυτούς που ήταν στην δούλεψη κάποιων γαιοκτήμονα, είναι προϋπόθεση να εκμηδενιστεί η ιδιοκτησία ορισμένων γαιοκτημόνων.

 

- Με βάση την τροπολογία του άρθρου 27 του συντάγματος η γη υπό την μορφή ejidos ανήκε στις κοινότητες των ιθαγενών και δεν είχε ατομικό ιδιοκτησιακό καθεστώς ούτε μπορούσε να μεταβιβαστεί επίσημα από ένα υποκείμενο σε άλλο. Η φεουδάρχες του Ν.Μεξικού ήταν άτυπα καταπατητές ως προς τον νόμο, οι δε εργάτες της γης αυτής κατώτεροι των άλλων εργατών στο Μεξικό. Σχεδόν υπό ομηρία και σκλαβιά με συχνές πρακτικές να υποβιβάζουν ανθρώπινα δικαιώματα σαν να είναι ζώα, στην κυριολεξία, ίσως και λιγότερα. Μετά το 1991 και κυρίως με την έναρξη της ΝΑΦΤΑ στις 1/1/1994 αυτή η τροπολογία για την κοινοτική γη παραγράφεται, στο γνώριμο για μας καθεστώς της μεταβιβάσιμης ατομικής γης και της νόμιμης ιδιοκτησίας. Η κοινοτική γη μπορούσε να πουληθεί ή να μπει ως εγγύηση για δάνειο (γνώριμη τεχνική αφαίρεσης ιδιοκτησίας των παρακατιανών). Οι φεουδάρχες εκεί περίμεναν πως και πως να νομιμοποιηθεί η καταπατημένη γη ώστε να μπορούν να την μεταβιβάσουν σε πολυεθνικές με αγροτικές, υλοτομικές, εξορυκτικές, και τουριστικές,βλέψεις. Αυτό βοήθησε πολύ στην μαζικοποίηση των κοινοτήτων που είχαν χρονικό όριο να διώξουν τους καταπατητές από την γη τους πριν νομιμοποιηθεί μετά από 80 χρόνια η καταπάτηση και εκμετάλλευση. Η δε τροποποίηση ήρθε ως αποτέλεσμα του επαναστατικού αγώνα του 1910-20 και κυρίως από την συμβολή του Εμιλιάνο Ζαπάτα που ως παρακατιανός μιγάς (μεστίσο) διεκδικούσε την γη για τους ιθαγενείς. Στην πράξη αυτό όμως δεν εφαρμόστηκε από το κράτος και για 70-80 χρόνια έκαναν τα σταβά μάτια στα τοπικά αφεντικά της γης. Σήμερα επιχειρεί το κράτος στην ίδια περιοχή με την πρόφαση της δημόσιας γης ως κρατική γη και ιδιοκτησία να την παραχωρήσει σε ιδιωτικές εταιρείες και με αυτήν την δικαιολογία να διεκδικεί το δικαίωμα να διώξει τους ιθαγενείς από αυτά τα χωράφια “προστατεύοντας την ατομική ιδιοκτησία”. Πασχίζουν οι ρουφιάνοι να νομιμοποιήσουν κοινωνικά στα μάτια των Μεξικανών την καταστολή του αγώνα.

Αυτό είχε την σημασία του ως προς την αρχική κοινωνική νομιμοποίηση του αγώνα τους, δεν περίμεναν ποτέ να έρθουν σε ουσιώδη διαπραγμάτευση με το κράτος για τους όρους της κατάληψης/απελευθέρωσης της γης. Έπαιξαν με αυτό για να δοθεί χρόνος να πάρουν θέσεις και να οργανωθούν πια πάνω στην γη τους. Είχε σημασία δηλαδή το πως διαχειριζόντουσαν την εξωτερική εμφάνιση του αγώνα σε σχέση με το εσωτερικό και τις ιδιαίτερες πολιτικές διαδικασίες τους. Έπαιξαν δηλαδή με το πατριαρχικό καθεστώς του κράτους σαν αγαθά παιδιά του που θα κατορθώσει για πολλοστή φορά να τιθασέψει, έπαιξαν με την δυναμική του κινήματος και της δικής του πατριαρχίας, “δικά μας παιδιά είναι οι ζαπατίστας”, κι έτσι οικοδόμησαν την αυτονομία τους, τα όχι και τόσο αγαθά παιδιά των πατριαρχών. Δήλωσαν επίσης τις αρχές τους, της ισότητας και ελευθερίας, όχι ως γνωστές αρχές εντός της πολιτικής φιλοσοφίας αλλά ως ιθαγενικές παραδόσεις των κοινοτήτων τους. Σάλτσα από ιθαγενικούς μύθους και παραβολές αλλά η ουσία ήταν αυτή που βλέπουμε. Μπας κι ο Κροπότκιν είχε κάνει διατριβή ανθρωπολογίας στην Κεντρική Αμερική, που τα σκαρφίστηκε όλα αυτά τα ωραία για την κατάκτηση του ψωμιού;

3 - Ως προς το 3 δεν θα ασχοληθώ σε έκταση, ας τοποθετηθούν κι άλλοι. Έχω όμως την απορία, αν πχ. Πω εγώ με επιχειρήματα ότι 3 x 5 = 15 ενώ εσύ και η σύμφωνη οργάνωση σου έλεγε 35, θα πεις διακόπτω την συζήτηση, θα πάω να πείσω την οργάνωση ότι έχει λαθέψει στην εκτίμηση της και θα επιστρέψω; Γιατί αλλιώς πως θα μπορούσες να συνεχίσεις την συζήτηση ως στέλεχος της οργάνωσης αφού τώρα βρίσκεσαι σε διαφωνία μαζί της και μπορείς και συμφωνείς με ένα αναθεωρητή; Εγώ έχω την ελευθερία (στον χρόνο) να πω έχεις δίκιο Μήτσο μου, δεν μπορώ να φανταστώ γιατί το είχα δει τόσο στραβά το θέμα, και συνεχίζουμε ως προς τα υπόλοιπα. Η ισοτιμία στον χρόνο τουλάχιστον δεν υπάρχει, ενώ στο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι εις βάρος του στελέχους και υπέρ του ανένταχτου. Σε άλλα πιο πιεστικά παραδείγματα ο αναθεωρητής ως προς το σώμα των οργανωμένων, ασχέτως αν τον έπεισαν ή μπόρεσε να πείσει, αναγκάζεται να συμφωνήσει για να υπάρξει συνέχεια. “Ναι, αλλά αύριο πρέπει να τυπωθεί η αφίσα, δεν μπορούμε τώρα να αλλάξουμε το κάλεσμα και να πάμε πίσω εμείς να το συζητήσουμε.” Ασχέτως δηλαδή αν δεν έχουν επιχειρήματα γιατί έχεις άδικο η γραμμή θα περάσει! Δεν ξέρω αν αυτό σας προκαλεί κάποια φλάς-μπακ. Οριζοντιότητα, πάνω απ'όλα.

4. Είναι ένα πρόβλημα αυγού και κότας ή της μορφής «ποιός έφτιαξε τον θεό;». Εδώ όμως εμφανίζετα ένας θεός: η οριζόντια κοινωνική οργάνωση, που επειδή δεν μπορεί να προκύψει από το πουθενά ως μαζική οργάνωση, υπήρχε εξαπανέκαθεν.

- Ηράκλειτος: Ας θεωρήσουμε ότι υπάρχει ένα ουράνιο σώμα φτιαγμένο από τιτάνιο, πάχους 2 εκατοστών και έκτασης 8 τετραγωνικών μέτρων, διαστάσεων 2x4μ εντελώς επίπεδο και ορθογώνιο παραλληλόγραμμο/παραλληλεπίπεδο σε σχήμα. Βρίσκεται μετέωρο στο κέντρο του γαλαξία. Είναι δυνατό, δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι αδύνατο αυτό που θεωρήσαμε. Και έστω κι αν υπήρξε θεός είναι λογικό ότι αυτό το σώμα προϋπήρχε και του θεού. Στατιστικά όμως εκτιμούμε ότι μάλλον δημιούργημα κάποιας μορφής ζωής θα είναι και όχι φυσικό αποτέλεσμα. Όσο μπορούμε να θεωρήσουμε ότι η απόλυτη υλική ισότητα των ανθρώπων είναι λογική και θεωρητικά δυνατή καταλαβαίνουμε ότι η ανισότητα είναι η φυσική διαδικασία, την ισότητα πρέπει να την δημιουργήσουμε μετά την θεώρηση για αυτή. Το ίδιο και η οριζόντια κοινωνική οργάνωση, η ισοτιμία και η πολιτική ισότητα. Η οριζόντια κοινωνική οργάνωση δεν θα προκύψει από την φυσική διαδικασία της έλλειψης κράτους και καπιταλισμού. Θα είναι αποτέλεσμα οργάνωσης υπό αυτή την αρχή, της πολιτικής ισότητας όλων. Άρα με κοτομπουκιές και ομελέτες δε παίζουμε.

Η φυσική εξέλιξη της παντελούς καταστροφής κάθε κοινωνικής δομής του κράτους και της οικονομίας του, ή του καπιταλισμού και του κράτους του (όπως την έχει δει ο καθένας αυτή την διαλεκτική σχέση των δύο αδιαχώριστων) χωρίς καμία άλλη κοινωνική οργάνωση έχει προδιαγραμμένη κατεύθυνση στην κυριαρχία του ισχυρότερου και πιο βάρβαρου. Εκεί κολλάει το Ουκρανία για το πως το κίνημα ήταν πλήρως ανέτοιμο να διαχειριστεί μια μεταβατική κατάσταση ενώ οι ρουφιάνοι ναζί των αμερικανοευρωπαίων ήταν πανέτοιμοι για κανιβαλισμό και επιβολή, είχαν την στοιχειώδη οργάνωση να επιβληθούν. Δεν χρειάστηκε να μείνουν χωρίς κράτος για πάρα πολύ αφού ανέβηκαν στην θέση του διαχειριστή άλλοι και δεν είχαν και λόγο να το μεταρρυθμίσουν. Η εξέγερση όμως ήταν επιτυχής και υπήρξαν και κόκκινες και μαυροκόκκινες σημαίες στους δρόμους! Δεν θέλω να πω πιο πολλά εδώ.

Η αφήγηση είναι δεδηλωμένα αυθαίρετη («εγώ θεωρώ») και αντίθετη στις δημόσιες αφηγήσεις των ίδιων των εκπροσώπων του EZLN αμέσως μετά την πρώτη δημόσια εμφάνισή τους. Είναι ιστορικό δεδομένο (θα ψάξω να βρω τις συνεντεύξεις, για να μην παραπληροφορεί ο προλετάιερντ) ότι ξεκίνησαν ως ολιγομελής ομάδα με κουμπούρια (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έκαναν κάτι συγκεκριμένο με αυτά) και αφιέρωσαν μια δεκαετία στην ζύμωσή τους με τους ντόπιους και στο πλάτεμα της οργάνωσης. Η «πλήρης ταύτιση» αποτελεί εγγύηση παραχάραξης.

Αυτό αναιρεί κάθε αρχή του ζαπατίστικου αγώνα, ότι η στρατιωτική οργάνωση γέννησε με δικούς της όρους την διεύρυνση της κοινωνικής τους οργάνωσης. Δε νομίζω να βρεις καμιά συνέντευξη. Αν θες να βρεις κάτι είναι η ανταλλαγή πυρομαχικών (πολιτικών) με το καπετανάτο της ΕΤΑ για να καταλάβεις πόσο άτοπο είναι αυτό που ισχυρίζεσαι. Ο αγώνας για την ζωή με τον αγώνα για τον θάνατο δεν τέμνονται κάπου. Ούτε ο αγώνας για την ειρήνη με τον αγώνα για τον πόλεμο. Ο αγώνας για την δικαιοσύνη ενάντια στον αγώνα για την αδικία δεν θα συναντηθούν ποτέ. Βάλε όλους τους άλλους σκοπούς του Ζαπατίστικου αγώνα να καταλάβεις ότι είναι αντιφατικό αυτό που ισχυρίζεσαι. Το EZLN προσλήφθηκε/ιδρύθηκε από τις κοινότητες για να διασφαλίσει την διεξαγωγή του αγώνα για ζωή και ειρήνη. Γι αυτό θεωρώ σημαντικό το παραπάνω τμήμα του κειμένου αυτού, γιατί φαίνεται ότι δεν ΕΧΟΥΜΕ καταλάβει τίποτα! Προσωπικά δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση για την παρθενογένεση του κόκορα. Δεν έκανε αυτός το αυγό που να χτυπιόταν ο μαλάκας!

5. Ο γαλλικός ατομισμός έπεσε από τον ουρανό, σαν αστρόσκονη. Ομολογώ ότι μου είναι ακατανόητο πως τον συνδέει ο προλετάϊερντ με αυτήν την συζήτηση.

Για το ζήτημα της ελευθερίας και της ισότητας του ατόμου. Αν δεν δούμε ξανά όπως προκαπιταλιστικά την ελευθερία και την ισότητα σαν κοινοτικό χαρακτηριστικό και όχι ατομικό θα αναπαράγουμε την ίδια την αρρώστια. Σε σχέση με τον Μαλατέστα νόμιζα ότι αναφερόμασταν στο ζήτημα της συλλογικής ευθύνης, όπως διατυπώθηκε μέσα από την ανταλλαγή επιστολών με τον Ν.Μαχνό. Αυτά περί ομοσπονδίας και πολιτικής οργάνωσης τα αποδέχομαι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Σε σχέση με αυτά που λέει ο Μαχνό νομίζει κανείς ότι του απαντάει ο Στίρνερ κι όχι ο Μαλατέστα. Ας το αφήσουμε όμως για άλλη συζήτηση.

Κύριο θέμα

Για να οικοδομήσεις έναν τόπο σχέσεων διαβίωσης χωρίς μισθωτή εργασία πχ, απαιτείται να κατέχεις τους κατάλληλους πόρους. Εξαιρώντας την περίπτωση του αστού/μικροαστού που γουστάρει να επενδύσει στον συνεργατισμό, οι «πραγματικά από τα κάτω» δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποσπάσουν τους πόρους δίνοντας μάχες.

11. Εδώ νομίζω ότι υπάρχει ζουμί για πολύ ακόμα συζήτηση. Αυτό που οι μαρξιστές λένε πόρους, το υλικό κομμάτι της ιδιοκτησίας και διαχείρισης, εγώ το λέω γη. Τα πάντα στην γη είναι εργαλειακά υπό την εκμετάλλευση του ανθρώπου (βάση του Μαρξισμού). Τα πάντα προέρχονται από την γη, και ακόμα κι αν σήμερα γινόταν παγκόσμια επανάσταση που θα εξαφάνιζε και το κράτος και τον καπιταλισμό και κάθε μορφή ιεραρχημένης δομής εξουσιών, σε 100 χρόνια τα πάντα στην γη θα είναι δημιουργήματα των ανθρώπων από την γη, όχι αντικείμενα (πόροι) που οι εργάτες απαλλοτρίωσαν από τους καπιταλιστές. Η μεταφυσική της ιδιοκτησίας των πόρων της Μαρξιστικής αντίληψης είναι ο φιλοσοφικός διαχωρισμός μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Οι πόροι όμως δεν είναι κενά ντουβάρια, όπως αφηγούνται οι Σταλινικοί της ανοικτής πόλης για τα προσφυγικά της Αλεξάνδρας. Εντός των πόρων υπάρχουν ζωές, σχέσεις, και κοινωνικές δομές. Δομές στέγης, τροφής, περίθαλψης, ασφάλειας προστασίας, κλπ. Το χωράφι, η παραγωγή τροφής, το σύστημα μεταφοράς, επεξεργασίας, αποθήκευσης, και διανομής αποτελεί μια κοινωνική δομή. Ασχέτως αν κυριαρχεί το κράτος και ο καπιταλισμός σε αυτή την δομή, μια κοινωνία ή μια κοινότητα για να επιβιώσει έχει ανάγκη μια τέτοια (κάποια) δομή. Το ίδιο και πολλές άλλες δομές που δεν μπορούν να διαχωριστούν από τους πόρους (η ύδρευση, το νοσοκομείο, η μεταφορά, η επικοινωνία, κλπ). Η μαζική και απότομη καταστροφή των δομών αυτών χωρίς την προύπαρξη εναλλακτικών δομών να τις αντικαταστήσουν θα προκαλέσει ειδικά σε αστικές κοινωνίες πόνο και θάνατο. Τα αφεντικά γνωρίζουν αυτήν την εξάρτιση και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο τόσο στην χειραγώγηση της εργασίας όσο και στην υποταγή στον νταβατζή που προστατεύει τους αναγκαίους πόρους εκ μέρους της υποταγμένης κοινωνίας. Ως προς την καταστροφή και την αδυναμία αντικατάστασης έγκαιρα αναφέρομαι στην συλλογική ευθύνη.

Το θέμα με την ιδιοκτησία ή την καταστροφή των “πόρων” είναι οι δομές που εμπεριέχουν. Η ιδιοκτησία του ορυχείου στις Σκουριές, το εργοστάσιο φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων της Μονσάντο, και άλλα παραδείγματα δεν αλλάζει ως προς την εξουσιαστική δομή τους ακόμα κι αν οι εργάτες τους και τα εργατικά συμβούλια τα πάρουν στα χέρια. Δεν είναι ζήτημα απλά απαλλοτρίωσης υλικών πόρων είναι πως αυτά εμπεριέχουν αυτό που εμείς θέλουμε να καταστρέψουμε, - την εξουσιαστική φύση της διαχείρισης τους. Η κοινωνική οργάνωση κάποιων κοινοτήτων κοντά στο Καρπενήσι θα πρέπει να έχει σαν βάση την δημιουργία δομών που κρίνονται αναγκαίες και απαραίτητες από τους ίδιους, όχι από το σωματείο υλοτόμων που τροφοδοτεί με πόρους την Αθήνα. Αν δούμε το ξύλο, το χαρτί, τα έπιπλα, σαν υλικό πόρο που πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας πιθανά να καταλήξουμε με τις ίδιες εξουσιαστικές δομές αυτών που τα δημιούργησαν ως φυσικούς πόρους. Να επιβληθούμε δηλαδή στους Καρπενησιώτες.

Το ζήτημα είναι τι χρειαζόμαστε και πως μπορούμε να δομήσουμε σαν κοινότητα ώστε να μπορούμε μια μέρα είτε να καταστρέψουμε είτε να αδιαφορήσουμε για την δομή των άλλων. Τα πάντα καταλήγουν στην γη και την διαχείριση της. Την κοινοτική γη και την διαχείριση της από την κοινότητα. Είναι ο μόνος πόρος που θα έπρεπε να απασχολεί μια κοινότητα.

Πιο απλά και περιληπτικά είναι αδύνατο να διαχωρίσεις το κράτος και τον καπιταλισμό από τους πόρους και τις δομές των πόρων. Το ένα αναπαράγει το άλλο ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας. Κάτι που πήρε 73 χρόνια σε γειτονικές χώρες να αντιληφθούν ή να μπορέσουν να εξεγερθούν εναντίον του. Δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την γη που αξίζει να απαλλοτριωθεί από το κράτος και τον καπιταλισμό. Γη και ελευθερία, κοινοτική όμως, όχι ατομική! Ο τόρνος που πιθανά να βρούμε πάνω στην απελευθερωμένη γη δεν αναπαράγει το κράτος και τον καπιταλισμό. Η σχέση όμως "κοινωνίας" με τον τορναδόρο και τον μεταλλωρύχο εμπεριέχει τόσο την ιδιοκτησία όσο και την εξουσιαστική σχέση που τις δημιούργησε.

Ως προς το ταξικό της έλλειψης των πόρων είναι μια παλαιά υπεραπλούστευση του Μαρξιστή δημαγωγού, ας πάρουμε τους πόρους και μετά θα σας πω εγώ πως θα οργανωθούμε. Μήπως να βλέπαμε με υποτυπώδη εγχειρήματα πως θα μπορούσαμε να οργανωθούμε ώστε αν είχαμε τους υλικούς πόρους να ξέραμε πως θα κινηθούμε; Κι εδώ έρχεται ο ατομισμός. Δημιουργούμε συλλογικότητες που λειτουργούν σαν να πειραματίζονται μικροαστοί για να δείξουν ότι αυτό είναι εφικτό (η αυτοοργάνωση) αλλά στην ουσία είναι άτομα με πολιτικές ατζέντες που αδυνατούν να λειτουργήσουν σαν κοινότητα. Η κοινότητα εξαρτάται από την ίδια της την δομή, έστω και σε μικρό ποσοστό λόγω έλλειψης πόρων, δηλαδή γης. Ξέρει όμως τι να κάνει αν απελευθέρωνε γη, αν είχε τους υλικούς πόρους. Έχει εξελίξει την δομή της και το μόνο που της λείπει είναι η γη. Η συλλογικότητα των μικροαστών εναλλακτικών (ατόμων) τρώει κεμπάπ και πείνει μπύρες, δεν περιμένει τα ραπανάκια στο χωράφι να ωριμάσουν για να φάει. Κι έτσι έχει μικρό ενδιαφέρον το κάθε ένα από αυτά τα άτομα για την ουσία της δομής, την διαχείριση των πόρων για επιβίωση. Για να χρησιμοποιήσει το εγχείρημα να εκφραστεί ιδεολογικά είναι πρώτη και καλύτερη η συλλογικότητα των ατόμων. Η κοινωνική οργάνωση ξεκινάει από την συγκρότηση κοινότητας με βασικό σκοπό την δόμηση της αυτονομίας της. Η πολιτική οργάνωση αποβλέπει στην αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ίδιων των δομών του καπιταλισμού.

Θέση μου είναι ότι όσο ο καπιταλισμός γεννάει το κράτος άλλο τόσο και το κράτος γεννάει τον καπιταλισμό. Ο δαίμονας αυτός βρίσκεται στην χαρτογράφηση των δομών παραγωγής και κατανάλωσης, και είναι εξουσιαστικός. Αντίθετα δηλαδή με τους Μαρξιστές που είναι καταδικασμένοι πάντα να αναπαράγουν και τα δύο μέσω της χαρτογράφησης της εξουσίας που υιοθετούν, εμείς θέλουμε την γη και έχουμε δικές μας δομές, δεν θέλουμε τις δομές που εμπεριέχουν οι πόροι τους. Ακόμα κι ένα σφυρί να απολοτριώσεις σε κάποια στιγμή θα διαλυθεί. Είναι πολύ διαφορετικό να το αναπαράγεις σαν ιδιοκτήτης του καπιταλιστικού εργοστασίου που το δημιούργησε από το να πεις σαν κοινότητα χρειάζομαι σφυριά και πρέπει να τα δημιουργήσω από την γη μου. “επαναλαμβάνω, το ζήτημα είναι πάντα στους τρόπους” που έλεγε και ο Μαλατέστα για το ζήτημα της οργάνωσης. Στην κοινότητα δεν υπάρχουν εργάτες και μη εργάτες, δεν υπάρχουν ταξικές σχέσεις, ούτε σύστημα εξουσίας και διαχείρισης οικονομικών. Υπάρχει η κοινότητα που αποφασίζει για τον εαυτό της. Δεν μας πέφτει λόγος εμάς τους ιδεολόγους να κρίνουμε την απόφαση της.

Και ναι, συμφωνώ, αφού ατομικά καλούμαι να υπερασπιστώ αυτά που πιστεύω αυτά αποτελούν μια ιδεολογία γιατί σαν άτομο προσπαθώ να πείσω άλλα άτομα για αυτά που πιστεύω. Αν ήμασταν όμως κοινότητα που προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε, να αποφασίσουμε για το πως θα ζούμε πάνω στην γη μας (αν και όταν την απελευθερώσουμε), πως θα λειτουργούμε ο ένας προς τον άλλο, δεν θα είχαμε κανέναν λόγο να πείσουμε κανέναν ιδεολογικά. Ούτε θα υπήρχε λόγος να ανοίξουμε τέτοια συζήτηση με μια άλλη αυτόνομη κοινότητα. Η ιδεολογική απεύθυνση είναι ατομική πολυτέλεια. Ούτε υπάρχει κάποια αναγκαιότητα να εκφραστούμε ιδεολογικά σαν κοινότητα κάπου. Γι αυτούς που δεν καταλαβαίνουν τίποτα αλλά καταθέτουν συνεχώς ιδεολογικούς προβληματισμούς για τους ζαπατίστας κατά καιρούς πετάνε καμιά τρολιά, όπως τα περσινά κείμενα για την οικονομία στις ζαπατίστικες κοινότητες.

Αναρωτιούνται κάποιοι, υπάρχει σοσιαλισμός στις κοινότητες;

Τι σε ενδιαφέρει ρε φίλε τι οικονομικό σύστημα έχω στην κοινότητα μου; Σου ζήτησα φασόλια ή κοιτάς αν μου περισσεύει καλαμπόκι και για σένα;

Μα είμαι ελευθεριακός σοσιαλιστής!

Χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι! Ξεκόλλα και κοίτα να συγκροτήσεις καμιά κοινότητα και να αποφασίσετε πως θα λειτουργείτε και τι θα κάνετε εσείς για εσάς.

Ναι, αλλά έρχεται ο Μήτσος που λέει ότι αυτός ξέρει τον τρόπο, να τον ακολουθήσουμε! Λέει αυτός ο Μήτσος ότι αν πεινάμε για να φάμε πρέπει πρώτα να καταστρέψουμε τα θερινά ανάκτορα, το χειμερινό στρατόπεδο, και να τινάξουμε το γεφύρι, μετά θα μας ταΐσει ο ίδιος μέσα από τα εργοστάσια που θα καταλάβουμε.

Τράβα τότε! Μου ακούγεται “πολιτικά υπεύθυνο” άτομο αυτός ο Μήτσος.

Θα φάτε καλά!

Από την εξέλιξη του διαλόγου γίνεται πλέον σαφές το πως κάποιος που εγκάθετα επιμένει σ' ένα ιδεολογικό σενάριο (η πολιτική οργάνωση είναι πρόβλημα), φτάνει στο σημείο του αισχρού πολιτικαντισμού, αλλοιώνοντας αυτές που αντιλαμβάνεται ως αντίπαλες τοποθετήσεις, βάζοντας στον «απέναντι» λόγια εντελώς εχθρικά προς αυτά που (ο «απέναντι») ισχυρίζεται και προβάλοντας/επιβάλοντας πάνω του το σενάριο που πρέπει να μείνει αλόβητο.

Παραθέτω συνοπτικά τις πιο καραμπινάτες συκοφαντίες και το παντελώς υποκριτικό να εκτοξεύονται από την συγκεκριμένη πλευρά:

«ο Μήτσος που λέει ότι αυτός ξέρει τον τρόπο»   (ενώ όλη η συζήτηση δεν ξεκίνησε για να μας πει ετούτος ποιος είναι ο τρόπος!)

«να τον ακολουθήσουμε»

«αναγκάζεται να συμφωνήσει για να υπάρξει συνέχεια»

«η γραμμή θα περάσει»

«αν πεινάμε για να φάμε πρέπει πρώτα να ...»   (αυτό τον βολεύει να πιστεύουν οι πολιτικοί αντίπαλοί του, όποιοι οργανώνονται πολιτικά, αυτό τους φοράει καπέλο)

«την καταστροφή των “πόρων”»   (αυτή είναι η μετωνυμία για την κατάργηση της ιδιοκτησίας)

«και μετά θα σας πω εγώ πως θα οργανωθούμε»   (ακριβώς αυτό που κάνει ετούτος, όχι μετά, αλλά λασπολογώντας σήμερα)

Δεν θα μπω στην λούμπα της ανταπάντησης σε αυτήν την προσβλητική πολιτικάντικη τακτική, που τα σημερινά κατορθώματά της θα τα ζήλευε και ο μέγας δολοπλόκος Μαρξ. Με τους διαλόγους που προηγήθηκαν αποδείχτηκαν οι συνέπειες των ιδεολογικών εμμονών. Σ' αυτή την κατάσταση δεν προσφέρει τίποτα να συζητήσουμε σε τι συμφωνούμε και να διερευνήσουμε τις διαφωνίες. Ενδέχεται να συμφωνώ σχεδόν σε όλη την ανάλυση του προλετάιερντ. Το πρόβλημα όμως είναι ότι αυτός δεν την οικειοποιείται για να οργανωθεί κοινωνικά, αλλά για να κάνει μικροπολιτική πολεμική με άθλια μέσα εναντίον εκείνων που αντιλαμβάνεται ως πολιτικούς αντιπάλους του δίπλα του.

Το βαυκαλίζεσθαι είναι ελεύθερο.

Ενδέχεται να συμφωνείς ότι τα μέσα παραγωγής εμπεριέχουν αυτό που θέλουμε να καταστρέψουμε και αν πρώτα δεν οικοδομήσουμε δικές μας δομές για τα άμεσα αναγκαία δεν έχουμε καμιά δουλειά να παρέμβουμε σε αυτό στο οποίο εξαρτάται η κοινωνία;

Ενδέχεται να συμφωνείς ότι η δομή υγείας του κράτους εμπεριέχει τις εξουσίες των ειδικών από την βιομηχανία φαρμάκων και μηχανημάτων έως την ακαδημαϊκή κοινότητα, άρα δεν έχουμε κάτι να πάρουμε από τους ιδιοκτήτες αυτών των δομών; Θα αναιρέσουμε δηλαδή την εξουσία του γιατρού για το πως παρέχεται η περίθαλψη; Του πολιτικού μηχανικού για το πως φτιάχνεται σωστά ένα φράγμα, ή μια σήραγγα; Του πυρηνικού μηχανολόγου για την διαχείριση της ενέργειας στο πυρηνικό εργοστάσιο; Η μαζική βιομηχανική μονοκαλλιέργεια τροφής δεν πρέπει να έρθει σε εργατική ιδιοκτησία; κλπ. κλπ.

Νομίζω ότι για να βρει να οργανωθεί πρέπει πρώτα να βρει κι έναν δεύτερο να συμφωνήσει, το οποίο ακούγεται ιδεολογικά αντιφατικό με αυτόν που δεν αποδέχεται την ιδεολογία σαν βάση συμφωνίας και οργάνωσης. Ποιός θα συμφωνήσει, ο οπαδός του Πολ-Ποτ ή πριμιτιβιστής; Δεν λέει ότι δεν είναι αναρχικός, λέει ότι εμείς δεν είμαστε. Αφού εμπλέκεσαι σε αυτή την πολεμική νομίζω ότι πρέπει να διευκρινίσεις σε τι διαφωνείς και τι όχι. Εγώ σαν αναρχοσυνδικαλιστής διαφωνώ πλήρως. Η βάση της οργάνωσης είναι η συμφωνία ότι πρέπει η εργατική τάξη να πάρει την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής στην δική της διαχείριση και ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές. Τι θα κάνει μετά είναι δική της δουλειά. Όποιος δεν εμπλέκεται στην παραγωγή δεν μπορεί και να συμμετέχει στις αποφάσεις. Αναγκαστικά πρέπει να καταστραφεί η δομή υπεράσπισης αυτής της ιδιοκτησίας, το κράτος δηλαδή. Εδώ μας λέει ότι το μέλλον μας είναι η καλλιέργεια καλαμποκιού στο δάσος. Η μόνη μας ελπίδα.

 Το «ενδέχεται να συμφωνώ» που αναφέρεται στο υποκείμενο που μιλάει, σε μένα, εδώ δεν σημαίνει «πιθανότατα» ή «ναι, αλλά δεν θέλω να μιλήσω γι' αυτό», αλλά ότι είτε συμφωνούσα σε όλα είτε όχι, η στάση μου τώρα είναι ίδια. Η ενδεχομενικότητα προκύπτει ακριβώς από το γεγονός ότι δεν αποδέχομαι πλέον ως συνομιλητή ένα πολιτικάντη συκοφάντη. Από τον διάλογο που προηγήθηκε αποδείχτηκε ότι ετούτο το πεδίο (η συγκεκριμένη Συζήτηση) δεν πληρεί στοιχειώδεις όρους συνύπαρξης.

 Υπάρχουν πολλά άλλα πεδιά και πεδία έμπρακτου αγώνα, για να συζητήσουμε και το ζήτημα εναλλακτισμός/πασιφισμός, αντιδραστική προπαγάνδα μέσα στο κίνημα και το ζήτημα της «φύσης» των παραγωγικών δομών, από προλεταριακή-κοινωνική σκοπιά.

θέλω να κάνω τσόντα σχόλιο γιατί, όπως και ο πιο πάνω επισήμανε, μου σκάει αρκετά πριμιτιβιστικό αυτό που περιγράφεις. Αλλά και να μην είναι έτσι, αν καταλαβαίνω καλά το νόημα αυτών που γράφεις, ουσιαστικά πρέπει και εσύ να ξέρεις πως αυτό που περιγράφεις στην σημερινή έκταση γης που λένε Ελλάδα* δεν μπορεί να συμβεί (μιλάω για θεωρία πάντα). Σωστά; (αφήνω αν σε επίπεδο θεωρίας είναι αρκετά ενδιαφέρουσα συζήτηση - άσχετα διαφωνιών/συμφωνιών που μπορεί να έχω)

* ό,τι περιγράφεις μπορεί να εφαρμοστεί αποκλειστικά με μαζική αποαστικοποιήσει.. χθες; Εκτός αν πέρα από το θεωρητικό σχήμα που έχεις ως τώρα γράψει, θες να προσθέσεις κάτι ακόμα που να το κάνει (θεωριτικά) δυνητικά εφαρμόσιμο στην συγκεκριμένη έκταση γης και την παρούσα συγκυρία.
Εγώ πάντως και άλλοι 5.000.000+ άνθρωποι που (κυριολεκτώ) δεν έχουμε καν οπτική επαφή, όχι προς χώρο να φυτέψουμε ή να απαλλοτριώσουμε για φύτεμα που όμως να μην τον δούμε ως πόρο, αλλά ούτε προς λίγο χώρο να κλάσουμε.
 
υσ μετά από καιρό με πολύ δράμα και λίγο διάλογο πήγε να γίνει κάτι ωραίο στο indy (ανθρώπινη συζήτηση) και προς το τέλος το εκτροχιάζεται αμφότεροι. Ντα θα σας κάνω :-p

Ειλικρινά tired αλλά το παλεύω πάντα.

Ίσως κάποια έλλειψη χιούμουρ του Μήτσου, είτε κάποια άγαρμπη δική μου έκφραση και τρόπος, να είναι συνυπεύθυνες για την τελμάτωση της συζήτησης. Ανοίγονται όμως μέσα σε αυτή επιπλέον θεματολογίες που θα πρέπει να μπορέσουμε να βάλουμε σε τάξη, κι αυτό δεν είναι δική μου αρμοδιότητα επειδή εγώ την ξεκίνησα αλλά εξίσου όλων που συμμετέχουν. Ούτε η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να παίρνει ανταγωνιστική οπαδική μορφή.

0 To τι λέει το τμήμα του λόγου των ζαπατίστας κι αν αφορά κριτικά τους αναρχικούς παγκοσμίως δεν έχει να κάνει με το τι ισχυρίζεται ο προλετάϊερντ εδώ μέσα στην συζήτηση. Το ζήτημα νομίζω και θέλω να πιστεύω είναι ότι υπάρχει περιεχόμενο του αγώνα των ζαπατίστας που δεν μπορούν πια να αγνοούν οι αναρχικοί και πρέπει να το αντιμετωπίσουν. Είναι σαν να κινείσαι επί 20 χρόνια παράλληλα και κάνεις ότι δεν βλέπεις τον διπλανό σου. Ασχέτως δηλαδή αν είχα ή όχι ξεκινήσει εγώ κάποια συζήτηση και αν είχε βρεθεί κάποιος Μήτσος εκ μέρους κάποιας οργανωμένης αναρχικής ομάδας να τοποθετηθεί το ζήτημα αυτό παραμένει ως έχει και για τον Χιλιάνο αναρχικό και για τον Ουκρανό. Δεν είναι το ζήτημα που βάζει ο προλετάϊερντ αλλά αυτό που αναρωτιέται ο προλετάϊερντ γιατί δεν αναγνωρίζεται.

Εγώ δηλάδή θα μπορούσα να αραδιάσω τις λεπτομέρειες των δικών μου ιδεοληψιών και της ιδεολογίας και βάση αυτών να κριθώ, αλλά ας μην κριθώ με τρόπο που παραπέμπει στην εκμηδένιση της σημασίας της αρχικής παραγράφου και της μετάφρασής της. Και δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή η πρόθεση ή τάση αλλά θέλω να επισημάνω ότι κάτι τέτοιο θα ήταν συλλογικό λάθος "μας".

1 Μήτσος (παρεξηγημένος και μουτρομένος): Για άνθρωπο που αναγνωρίζει, όπως είπε, την αναγκαιότητα της κοινωνικής επανάστασης και οχι της αναρχικής, για άνθρωπο που έχει σαν αρχή του την οριζόντια μη-ιεραρχημένη κοινωνική/ταξική/πολιτική οργάνωση, θα έπρεπε να αναγνωρίζεται και η αντίδραση πως θεωρεί ότι η συζήτηση είναι οριζόντια μεταξύ ενός "ατόμου" αναθεωρητή και στελέχους πολιτικής οργάνωσης. Ειδικά όταν η ταύτιση αυτή χρησιμοποιείται για να κουνήσει κάποιο δακτυλάκι της ορθοδοξίας του αγώνα προς τον αναθεωρητή που δεν συμμετέχει "σε αυτόν". Απλά προτείνω να κατέβει από το τάνξ και να έρθει στο οδόστρωμα να αντιπαρατεθούμε ισότιμα. Εγώ, σαν κουρασμένος, δεν έχω διάθεση να τα βάλω ούτε με το τανξ ούτε με την μεραρχία αλλά κυρίως δεν με ενδιαφέρει.

2 Αν δεχόμαστε την αυτονομία και αυτοτέλεια μιας κοινότητας και της γης της, ασχέτως τι πω εγώ και τι πιστεύω, λογικά το αποτέλεσμα μοιάζει ίσως με πριμιτιβισμό. Αλλά η κοινότητα θα αποφασίζει για την γη της, όχι κάποιο ευρύτερο σχήμα που επιβάλλεται στην κοινότητα ούτε η κοινότητα για την χρήση και εκμετάλλευση της γης άλλων. Το αντίστροφο, αν θεωρήσουμε ότι δεν αποφασίζει η κοινότητα για την γη της αλλά η ευρύτερη κοινωνία για την χρήση και την εκμετάλλευση κάθε γης και πόρου, και ότι η λεηλασία στο φυσικό περιβάλλον ορίζεται βάση των αναγκών κάποιας αστικής κοινωνίας, τότε πως θα μπορούσαμε να μιλάμε για κοινωνική επανάσταση. Πως δηλαδή το χωριό μου στην Οίτη θα είναι μέρος αυτής της επανάστασης όταν οι Λαμιώτες αποφασίσουν ότι χρειάζονται μετάλλευμα και θα καταστρέψουν το δικό μας περιβάλλον γιατί η κατασκευή καλωδίων αποτελεί κοινωνική ανάγκη των επαναστατών; Η μακροχρόνια διαβίωση και επιβίωση της κοινότητας προϋποθέτει αρμονική συνύπαρξη της κοινότητας με το περιβάλλον της. Επιστημονικά ζητήματα, όχι ιδεοληψία. Καταστρέφει το περιβάλλον της η κοινότητα λόγω υπερεκμετάλλευσης και κακής χρήσης σπάει η σύνδεση κοινότητας/γης. Βάζει η κοινότητα την αειφορία σαν αρχή της σε σχέση με την γη της ίσως και να έχει ελπίδα επιβίωσης και συνύπαρξης ζωής και ύλης. Και αυτό αποτελεί επιστημονική παρατήρηση όσο για μια κοινότητα όσο και για την υπόλοιπη γη. Αν πούμε ότι τα θέλουμε όλα για όλους μέχρι εκεί θα έπρεπε να μπορούμε να θέλουμε. Αν τα βλέπουμε ως πόρους τότε αυτό που θέλουμε εμείς πρέπει να το επιβάλουμε σε κάποιους άλλους.

Αλλά δεν θα το κρίνω και θα το ορίσω εγώ αυτό σαν ιδεολόγος θεωρητικός αλλά η ίδια η κοινότητα. Το σημαντικό είναι αν δεχόμαστε σαν λογικό αποτέλεσμα την ανάλυση ότι για να επιτευχθεί κοινωνική ελευθεριακή - οριζόντια κοινωνική οργάνωση είτε μερικά εντός του υπαρκτού συστήματος είτε συνολικά επί της γης, το ελάχιστο κύτταρο αυτής της επανάστασης είναι η κοινότητα, όχι το άτομο. H κοινότητα είναι το μέγιστο δυνατό όργανο συλλογικής απόφασης με οριζόντιο τρόπο. Κάθε άλλο σχήμα θα είναι εξουσιαστικό. Η ομοσπονδοποίηση των κοινοτήτων με οριζόντιο τρόπο είναι η όποια συνεργασία προκύψει από τις σχέσεις των κοινοτήτων, όχι των ατόμων.

3 Αστική Κοινωνία: Στην αρχαιότητα υπήρξαν πόλεις, σαν εργαλεία συγκέντρωσης πλούτου (πόλεμοι εκστρατείες κλπ) και εξουσίας. Φρούρια στρατιωτών που υπεράσπιζαν τόσο την βάση για επιδρομές όσο και τον συγκεντρωμένο πλούτο και εξουσία τους. Αυτό σαν χαρακτηριστικό οι Ευρωπαίοι αναγνώρισαν σαν πολιτισμό σε άλλους λαούς (πχ Ινκας, Μάγιας, Αζτέκοι, κλπ). Το αστικό κέντρο στον καπιταλισμό δημιουργήθηκε πολύ διαφορετικά, ώστε να προσαχθεί το "αντικείμενο της εκμετάλλευσης" σε κεντρικά διαχειριζόμενο γεωγραφικό χώρο. Να έρθουν δηλαδή τα εργατικά χέρια στο μέσο μαζικής παραγωγής. Είναι σημαντική διαφορά το πως αντιλαμβανόμαστε την πόλη της Αλεξάνδρειας στην αρχαιότητα και πως αντιλαμβανόμαστε ένα νέο αστικό κέντρο στην Ολλανδία. Ο συλλογισμός αυτός καταλήγει περιληπτικά στο ερώτημα : αν μπορεί να υπάρξει πόλη χωρίς καπιταλισμό ή καπιταλισμός χωρίς πόλη. Ας απαντήσουμε αυτό το ερώτημα πριν προτρέξουμε στην ιδεοληψία του πριμιτιβισμού και του πρωτογονισμού ή την πρακτική και τον σχεδιασμό του permaculture (αειφόρος καλλιέργεια). Είναι μυστήριο ίσως το πως μιλάμε γι αυτό σε σχέση με τους Ζαπατίστας ενώ η περιοχή που ζουν και ευρύτερα, από το Οαχάκα μέχρι την Κοστα Ρίκα κάποια εποχή στην αρχαιότητα ήταν η πολυπληθέστερη περιοχή του πλανήτη επειδή ακριβώς ήταν η πλουσιότερη σε τροφή στον πλανήτη. Η πλειοψηφία όμως δεν είχε καμιά σχέση και επαφή με πόλη. Αν ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι ο πολιτισμός της τροφής του ανθρώπου τότε σίγουρα η πηγή ήταν η Κεντρική Αμερική. Δεν τα λέω εγώ αυτά, η σύγχρονη αρχαιολογία και ανθρωπολογία τα λέει. Σήμερα η συντριπτική πλειοψηφία της διατροφής του ανθρώπου παγκοσμίως είναι είδη που εξελίχθηκαν από τον άνθρωπο στην Κεντρική Αμερική.

4 Ταξικό ζήτημα και κοινωνική οργάνωση: Ισχυρίζεται η πολιτική οργάνωση του Μήτσου (κάθε Μήτσου) ότι η αναγκαιότητα για επανάσταση στα χαμηλότερα στρώματα βάζει επιτακτικά το ζήτημα της μαχητικής επίθεσης στο κέντρο εξουσίας και διαχείρισης των πόρων πριν την συγκρότηση κοινωνικής οργάνωσης υπό την μορφή κοινοτήτων ή αλλιώς. Είναι λέει μικροαστισμός να ασχολείσαι με κάτι άλλο κι όχι με το εμπόλεμο ως προς το κέντρο εξουσίας και συστήματος εκμετάλλευσης. Δεν είναι όμως όσο αυταρχικός όσο οι Μαρξιστές να θέλει οι "προλετάριοι επαναστάτες" να επιβληθούν στην πλειοψηφία των αδιάφορων, απολίτικων, ή και συντηρητικών που αποτελούν αυτή την κοινωνία. Εγώ αντιστρέφω αυτούς τους όρους και λέω αυτοί που έχουν άμεσα ανάγκη υλικά μια ριζοσπαστική αλλαγή της καθημερινότητας τους ας οργανωθούν σε κοινότητες κι ας οικοδομήσουν όπως αντιλαμβάνονται δυνατό και αναγκαίο χωρίς απαραίτητα να επιβάλουν συνθήκες σε τρίτους. Ας γίνουν πρότυπο ίσως επίλυσης προβλημάτων και για τους άλλους. Θεωρώ ότι για κάτι τέτοιο θα προκύψει η αναγκαιότητα των κοινοτήτων για κατάληψη γης, όχι πόρων ούτε μέσων παραγωγής. Έτσι μπορούν να αλλάξουν τις συνθήκες τους πιο άμεσα κι όχι όπως προτρέπουν κάποιοι ιδεολόγοι μικροαστοί να περιμένουν την μεγάλη επανάσταση και επίθεση στην κεντρική εξουσία. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αναμονής αλλά ούτε η αξιακή αποδοχή του Μαρξιστή να επιβληθούμε εμείς σε όλους γιατί το νομιμοποιεί η καταπίεση και εκμετάλλευση μας. Μεταφυσική και ιδεαλισμός είναι να αντιλαμβάνεσαι την επανάσταση ως διαδρομή αγώνα αρκετών γενεών ακόμα και όχι κάτι για το οποίο μπορείς συλλογικά να κάνεις αύριο. Έτσι ενώ εγώ, ο Μήτσος, και αρκετοί άλλοι που στην ουσία δεν διαφωνούμε και σε πολλά καταλήγουμε ο Μήτσος να με βλέπει εμένα σαν εναλλακτικό χίπη μικροαστό κι εγώ να βλέπω τον Μήτσο σαν ινστρούκτορα του μ-λ. Αναγκαστικά αν κάποιοι συλλογικά δεν μπορούν να βάλουν αυτή την διαδικασία σύνθεσης σε τάξη εμείς απλά θα παίζουμε κρανιές έξω από το Γκίνη με ανούσιο προς το κίνημα αποτέλεσμα. Νομίζω ο αγώνας των ζαπατίστας και ο λόγος τους αποτελεί πηγή εργαλείων για να μπορεί να μπει αυτή η διαδικασία σύνθεσης σε τάξη και να καρποφορήσει. Αντίθετα η τάση "δε μας ενδιαφέρει τι λένε αυτοί, αυτοί στον αγώνα τους, κι εμείς στον δικό μας", "εκεί είναι ζούγκλα εδώ είμαστε ευρωπαϊκή πόλη" αναστέλλει κάθε διαδικασία σύνθεσης.

5 Μικροαστισμός είναι η αντίληψη (δυστυχώς εκτεταμένη) ότι θέλουμε επανάσταση αλλά με όλα τα κομφόρ και καταναλώσιμα αγαθά της πόλης που κάποιοι θα παράγουν κάπου κάπως κι εμείς θα παράγουμε άλλα εδώ και θα ανταλλάσσουμε. Μικροαστισμός είναι η αντίληψη αυτών που δεν παράγουν υλικά αγαθά, αλλά θεωρούν ότι η επιβίωση του ανθρώπου είναι βάση της κατανάλωσης μαζικά παραγόμενων αγαθών και εργαλείων (πόροι). Δηλαδή αυτή η εξουσιαστική και βάρβαρη αντίληψη του Μαρξιστή ότι μόνο η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής για το οποία εξαρτάται η ανθρωπότητα πρέπει να αλλάξει και τίποτα άλλο, η επανάσταση θα έρθει μόνη της. Καταναλωτικά ρομπότ υλικών αγαθών μέσα από βιομηχανοποιημένη παραγωγή. Γι αυτό μίλησα για εξορκισμό του δαίμονα. Τα μέσα αυτά παραγωγής δεν τα δημιούργησε ο αταξικός άνθρωπος αλλά οι καπιταλιστές ώστε να εκμεταλλευτούν τον άνθρωπο. Πως παρουσιάζονται σαν ουδέτερα εργαλεία εξάρτισης της ανθρωπότητας (πόροι) αφού ο μόνος λόγος ύπαρξης του μέσου παραγωγής είναι η ίδια η εκμετάλλευση του ανθρώπου και της γης. Πως παρουσιάζεται σαν φυσική διεργασία η συγκρότηση πόλης στον καπιταλισμό αφού ο μόνος λόγος που υπάρχει είναι ώστε να αποτελεί εργαλείο εξάρτησης, εκμετάλλευσης, επιβολής, τόσο του αστικού πληθυσμού στον μη αστικό όσο και αντίστροφα (αφάνισε το δάσος, φύτεψε μπαμπάκι και καλαμπόκι, τάραξε το στα χημικά που θα σου στείλω, και θα σου φτιάξω τρακτέρ και λάπτοπ). Τόσο η πόλη όσο και ο βιομηχανικός τρόπος παραγωγής δεν είναι "ανθρώπινα δημιουργήματα" είναι δημιουργήματα εξουσιαστών και καπιταλιστών. Αλλάζοντας ιδιοκτησία στο πολυβόλο δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει και η χρήση, δεν μαγειρεύεις με το ΑΚ47, σκοτώνεις μόνο. Στη φάση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού εξελίσσεται η μέθοδος εκμετάλλευσης και ακραίας εκβιαστικής εξάρτισης τόσο του 50% του αστικού πληθυσμού όσο και του άλλου 50% του μη αστικού πληθυσμού στη γη. Η εκβιομηχάνιση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας από την κορφή του βουνού μέχρι τον πάτο της θάλασσας είναι η επέκταση του εργαλείου καταστροφής και εκμετάλλευσης έξω από την πόλη. Είτε για γεωργία μιλήσουμε, είτε για εξόρυξη, είτε για παραγωγή ενεργείας, διανομής νερού, ο αστικός καπιταλισμός εκτινάχθηκε σε μερικές δεκαετίες ως κυριαρχία σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό του πλανήτη. Κι εμείς τον αντιμετωπίζουμε σαν το σύστημα ιδιοκτησίας του εργοστασίου της ΦΑΓΕ γιατί δεν αναπτύσσουμε θεωρία, υιοθετούμε εν λευκώ την θεωρία του Μαρξιστή, του εναλλακτικού καπιταλιστή δηλαδή.

6 Αλλά αντικείμενο αυτής της συζήτησης δεν είναι η ατομική ιδεολογία του προλετάϊερντ αλλά αν το αντικείμενο της συζήτησης εκλαμβάνεται ως κριτική και στους αναρχικούς και ερέθισμα αυτοκριτικής. Δεν βοηθάει να πούμε ότι ο προλετάϊερντ είναι ένας πριμιτιβιστής, μικροαστός, αναθεωρητής, κλπ. άρα δεν υπάρχει ουσία στην συζήτηση αυτή. Δεν εκμηδενίζεται δηλαδή το περιεχόμενο επειδή θα εκμηδενίσουμε αυτόν που έφερε το μήνυμα. Και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε αναρχικοί και κάνουμε στραβά μάτια και δεν βλέπουμε κάτι που βαδίζει κοντά μας. Παρωπίδες βάζουν στα άλογα, δεν τις έχουν από την φύση τους. Αναγκαστικά αν αυτό όλο κρίνεται ως πολεμική προς την οργάνωση των αναρχικών από τους μη-αναρχικούς ή αναθεωρητές τότε ίσως ξεπεράσω το στάδιο του tired και εξελιχθώ σε προλε-αδιάφορος.

Mητσος: Το θέμα της συμμετοχικής αλληλεγγύης δεν θα το ξαναθίξω τώρα. Ωστόσο, στην πράξη η στάση των Ζαπατίστας πάνω σε αυτό το θέμα μόνο δογματική δεν είναι: Τα σχολεία τους υποδέχονται μαζικά αλληλέγγυους που θέλουν να στηρίξουν και να διδαχτούν.

Καμιά φορά η αλληλεγγύη λειτουργεί ως εργαλείο μαζικοποίησης της αντίστασης, δεν είναι μόνοι τους, είμαστε όλοι μαζί. Ωστόσο, στην πράξη η στάση των Ζαπατίστας πάνω σε αυτό το θέμα μόνο δογματική δεν είναι: Τα σχολεία τους υποδέχονται επιλεκτικά αλληλέγγυους που θέλουν να στηριχθούν και να στηρίξουν, να διδαχθούν και να διδάξουν. Τόσο τα σχολεία των ζαπατίστας όσο και οι αρχές της ελευθεριακής παιδείας δεν διαχωρίζουν τον δάσκαλο με τον μαθητή. Συνάντηση ανταλλαγής πληροφοριών, πρακτικών, και απόψεων είναι. Έτσι λειτουργούμε εμείς, εσείς πως λειτουργείτε; Ινστρούχτορες είναι άλλοι.